Auteur
Blogpost:
ChristaBlokhuis
Mannen in het wild - Dateverhalen van Nederlandse bodem - 1: de liefhebber van kizomba
‘Je mag ook mijn lucht wel hebben,’ zei de man die naast de ventilator stond. Spichtig, baret op. Ik schatte hem iets kleiner dan mezelf.
Ik lachte ongemakkelijk en besloot: het is tijd om naar huis te gaan. Schoenen wisselen, autosleutels opdiepen uit mijn tas, zwaaien naar bekenden. Buiten de danszaal was het koeler en stil. De garderobe en de gang waren leeg. Er hing één blauw tweed jasje aan een hanger.
‘Hey, hey, hey.’
Ik draaide me om.
Het spichtige gastje. Gehaast kwam hij dichterbij.
‘Waar ga je heen? Het is nog niet afgelopen. Ben je niet blij?’
Naar huis. Nou en. Wat? Het lukte me niet om iets te zeggen. Ik haalde mijn oordopjes uit mijn oren en stopte ze in mijn broekzak.
‘Ik ken jou,’ vulde hij mijn zwijgen. ‘Een vriendin van jou heeft jou aan mij voorgesteld. Ik volg haar via Insta.’
Ik: ‘O. Hoe heet ze?’
‘Dat weet ik niet meer,’ zei hij. ‘Ze was blond, met een bril.’
‘Zo’n vriendin heb ik niet,’ zei ik. (Overigens heb ik wel zo’n vriendin (A.) maar niet in de salsawereld.)
Hij: ‘Het was wel een Nederlandse vrouw. Met een bril. En een beetje…’ Hij blies zijn wangen op en gebaarde een groot aantal extra kilo’s rond zijn heupen.
Ik: ‘Ik denk dat je me verward met iemand anders.’
‘Hoe heet je?’ vroeg hij.
‘Christa. En jij?’
‘****. Ja, Christa. Wij kennen elkaar. Zij heeft je toen voorgesteld. We kunnen een keer afspreken hier, dan leer ik je kizomba.’
Ik: ‘Daar heb ik geen interesse in.’
Hij: ‘Hoe oud ben je?’
‘Drieëndertig.’
‘Ben je geen achtentwintig?’
‘Nee.' Ik grinnikte. 'Hoezo? Valt het tegen?’
‘Ja, ik dacht, je bent achtentwintig.’
‘Hoe oud ben jij?’
‘Ik ben tweeëndertig,’ zei hij. Achterdochtig voegde hij toe: ‘Weet je zeker dat jouw leeftijd klopt?’
‘Ja.’ Ik probeerde te ontdekken of hij deze vraag serieus stelde of dat het een grapje was om zijn teleurstelling te verbergen. Het lukte me niet erachter te komen.
Op dit punt stapte hij opzij, zodat hij tussen mij en de uitgang stond.
‘We hebben wel gedanst,’ zei hij enthousiast. ‘Ik dans kizomba, en ook bachata.’
‘Ik denk niet dat wij hebben gedanst,’ zei ik. ‘Want ik houd niet van kizomba.’
‘Waarom niet?’
‘Ik vind de muziek niet leuk.’
‘Maar Esther, wij kunnen samen afspreken om kizomba te dansen. Ik ben docent.’
Daar heb ik geen behoefte aan.’
‘Wat, ben je getrouwd?’
‘Wat heeft dat ermee te maken?’
‘Nou, vrouwen die getrouwd zijn willen vaak geen kizomba doen. Omdat ze het te intiem vinden.’
‘Ik vind de muziek gewoon niet leuk,’ herhaal ik.
‘Nee, dat kan niet,’ roept hij uit. ‘Alle muziek is… Wij kunnen afspreken en dan leer ik het je.’
Toen vond ik het genoeg.
‘Ik vind dit gesprek nogal opdringerig,' zei ik. 'Dus ik ga nu weg.’
‘O, oké, sorry.’
Ik liep richting de uitgang en hij schuifelde terug naar de danszaal.
After thoughts:
Het is mogelijk dat ik met hem bachata heb gedanst.
Geen enkele vriendin van mij zou me aan hem voorstellen. Hij is 0% mijn type.
Heeft hij eerder een vrouw gescoord met zijn tactiek? Want misschien ben ik de eerste die gratis les in kizomba afwijst. Al was ik vooral wantrouwig omdat hij deed alsof we aan elkaar waren voorgesteld. Goeie mind truc wel, want ik probeer me nog steeds te herinneren of we elkaar niet eerder hebben gesproken en tegelijkertijd weet ik zeker dat dat niet het geval is.
