Auteur
Blogpost:
MaartenvL
Mijn 40 dagen van zelfspot
Uitgevers weigeren ongevraagde manuscripten, dus dat wordt weer een zogenaamde 'Indiepub', zoals ik dat op deze site lees.
Ondanks de hippe naam hoef je er niet mee aan te komen bij de boekenbijlagen van NRC, Volkskrant, Trouw, AD, Telegraaf, regionale sufferds of het huis-aan-huis-wcpapier.
Ook de damesclub in de buurt, die, zo kwam ik achter, zowat 1100 leesclubs en leeskringen in het hele land voorziet van leeslijsten, vragenlijsten en ander administratief goed wat kennelijk het leesplezier moet aanwakkeren, in de juiste banen moet leiden, dan wel het lezen maakt tot examenvak, wees mijn verzoek op hun 'tiplijst' te mogen komen, resoluut af.
"Wij kijken toch vooral naar de Top-10 lijstjes. de recensies in de kranten en uiteraard naar de Libris en andere prijswinnaars en niet te vergeten De Wereld Draait Door. Dat is toch wat onze leden verwachten."
Mijn God, wat heb ik de pest in het voldoen aan verwachtingen, het inlossen van verwachtingen.
Wat dan?
Een Facebook pagina moet sowieso, zeggen ze. Nou dat maar met veel pijn en moeite gedaan.
Maar wat als je nou zoals ik geen vrienden hebt?
Geen vrienden wilt?
Facebook en alle vormen van social media tot op het bot walgelijk indiscreet, debiliserend vindt en feitelijk asociaal en bovenal voyeuristisch?
Toch doen, zeggen ze. Oké, oké, rustig maar, het is al gedaan hoor.
Maar tja, er komt geen hond op mijn FB....
Dat schiet dus niet op.
Gelukkig heeft de onvolpresen boekhandel Praamstra in Deventer ook, naast mij pseudo-autobiografische debuut Chrancholon, mijn nieuwe roman Witte lelies in cosignatie willen nemen.
Kijk dat oogt profi: een hele stapel van mijn roman direct op de eerste tafel tussen de arrivees, zij die het kennelijk wel waard zijn een fatsoenlijk uitgeversdak boven hun hoofd te weten. De vorige keer bij mijn roman Chrancholon is er het astronomische aantal van 6 of 7 boeken verkocht.
Kon ik van de inkomsten tenminste een fatsoenlijke fles wijn kopen in plaats van al die tientallen (honderden?) liters bocht die ik er tijdens het schrijven doorheen jaag.
Voor de inspiratie , niet dat ik het zo lekker vind.
'Kijk daar, die vader van .... Die noemen jullie toch de alcoholist?"
In een dorp wonen heeft zo zijn voordelen. Huh huh.
Maar mijn roman kopen, zelf als de website van het dorp er uitvoerig publiciteit voor heeft gemaakt? Forget it!
Zelfs een speciale kortingsactie kon geen dorpsgenoot vermurwen. "Hij zal wel over drank schrijven."
Inderdaad, veel drank, maar ook nog over andere zaken die niets anders blijken dan Parels voor de Zwijnen.
Verhuizen wil ik!
Tussen geciviliseerd volk in plaats van ... oppassen nu, velen hebben hier een riek in plaats van een pc als werktuig.
Nou ja, dan maar een lumineus idee.
Veertig dagen tot het begin van de Boekenweek ongeveer 5 minuten voorlezen uit Witte lelies. Dat elke dag trouw op YouTube plaatsen en op mijn eigen FB-pagina's.
Twee ja. De ene heet Maarten van Leeuwen. De ander Witte lelies. Waar dus niemand komt. Jij ook niet.
Maar YouTube is toch magisch: kijken miljarden mensen naar. Zegt men.
Klopt, maar dus niet naar een smoezelige, nurkse, verward ogende man op leeftijd die voor zijn stoffige, vergeelde boekenkast hakkelend en struikelend over woorden uit eigen werk voorleest. Of iets wat daar voor moet door gaan. Soms met een peuk in zijn muil en een glas wiskhey onder handbereik.
Dat is gewoon een beetje eng. En vooral zielig.
Ja zielig, dat ben ik. Heel zielig. Intens zielig.
Gelukkig ben ik wat dat betreft net een normaal mens.
Gelukkig hebben mijn vrouw en kinderen een iets ander beeld van mij.
Een ander beeld, niet perse een beter beeld.
Goed, nou de eerste dag van de boekenweek vanaf de zogenoemde Speakers Corners op de Brink van Deventer tussen het sjofele winkelend marktpubliek ook weer een aantal keer voorgelezen uit mijn onvolprezen meesterwerk, maar ik moet achteraf toegeven dat ik gelukkig mag zijn dat ze niet de politie op me af hebben gestuurd.
Enkel meewarige, nietsbegrijpende, wegdraaiende en soms zelfs kwade blikken vielen mij ten deel.
Jonge ouders die angstvallig hun ongezeglijke kroost tegen zich aandrukken uit de kennelijke angst dat ik wellicht de incarnatie van de Rattenvanger van Hamelen ben.
En ik maar denken en hopen dat men mij ziet als de incarnatie van Beëlzebub.
Ook dit maar op Youtube en Facebook gezet. Maakt niks uit, geen hond die er notie van neemt.
En zo kom je dus, of ik in elk geval, bij Hebban terecht.
Eerste indruk: geen begrijpelijke, laat staan catchy naam voor een boekensite.
Ook snap ik na een uur het één en ander aanklikkend niet goed hoe de site in elkaar steekt.
Het oogt voor een oude, ouderwetse man als ik een beetje veel, druk, onoverzichtelijk.
Maar ik wil mezelf beschermen tegen de kritiek dat ik er niet alles aan heb gedaan tenminste één lezer voor mijn boek te vinden.
Dus vooruit, ik meld me aan, maak een profiel. Met foto. En schrijf een blog. Deze blog.
De eerste in mijn leven en als alles goed gaat ook de laatste.
Mijn vrouw denkt dat ik nu toch echt volslagen doordraai, kierwiet ben geworden.
"Een blog? Jij?" Ben je soms vergeten je pilletje te nemen?"
Ik heb me er al lang mee verzoend dat ze op een dag de deur voorgoed achter zich sluit.
Fout: ze pleurt me de goot in.
Soi, ben ik weer terug in mijn natuurlijke habitat.
Daar waar ik wel vrienden heb.
Denk te hebben, want alles is schijn en wanhoop.
Lees verder op mijn site
