Blogpost: Stefan van Mierlo

Mijn lekke tekstverwerker

23-04-2015 door Stefan van Mierlo 1 reactie

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

'Een recensent is een gemankeerde schrijver', schijnen auteurs weleens te zeggen. Vermoedelijk als ze net een slechte recensie hebben gekregen, maar ze hebben wel een punt. Hoe vaak ik niet aan een (nonfictie)roman ben begonnen om dan tegen de magische grens van 7000 woorden aan te lopen. Ik weet niet waarom maar die 7000 woorden kom ik maar niet voorbij en voor een beetje boek heb je, als ik goed ben geïnformeerd, wel 35 duizend woorden nodig.

Waarom kom ik niet voorbij die 7000 woorden? Ik denk dat het onder andere te maken heeft met mijn journalistieke scholing: schrijven is schrappen, kort is beter, het nieuwsbericht moet te 'salamanderen' zijn (van onderaf in te korten). Beschrijvingen en dialogen, ik vind ze al snel irrelevant, vaak zelfs geouwehoer, hup het mes erin! Mijn tekstverwerker is een zeef. De woorden lijken er doorheen te vallen.

Ook de lange adem en gerichtheid die je moet hebben als schrijver van een roman ligt (nog niet) in mijn aard. Hoe blijf je als nieuwsgierig mens jarenlang bij je ene onderwerp? Mensen als Tom Wolfe en Anthony Doerr (zie de het interview op Hebban) die tien jaar aan 1 boek werken. Hoe houden ze dat vol? (Hoe financier je dat trouwens als debutant? Daar zit waarschijnlijk ook een boek in. Creperen voor je kunst zoals Charles Bukowski is met een hypotheek en kinderen waarschijnlijk geen optie.)

Ik heb diep respect voor auteurs die de eindstreep van minstens 35 duizend woorden wel halen. Ook al is hun boek vaak niet zo goed, van mij krijgen ze nooit minder dan twee sterren.

Mijn eigen boek komt er waarschijnlijk nooit, maar ik blijf er wel van dromen.