Blogpost:
Paul Heijnen - a braindamaged person
Mijn mooiste Sinterklaasherinnering - De wijsheid van mijn grootvader
Mijn grootvader was slager in een volksbuurt in Nijmegen. Mijn grootmoeder heeft altijd een voorkeur voor een van haar kinderen gehad. Boebie. Iedere grootouder heeft een speciale band met een van zijn kleinkinderen. Daar is niets vreemds aan. Ik mag ook niet iedereen en kan ook niet met iedereen door een deur. Dat is niet erg, als je iedereen maar in zijn waarde laat. Wat er allemaal is voorgevallen in de familie dat weet ik niet, maar 1 ding weet ik wel: Boebie heeft het bloed onder de nagels van mijn vader gehaald waardoor mijn vader een koperen vaas pakte en naar zijn broer Boebie smeet. Mijn vader heeft deze koperen vazen geerfd en de deuk vertelt stil zijn verhaal.
Wat ik mij herinner is dat mijn neefjes en nichtjes - je raad het al, de kinderen van oom Boebie - vroegen om de duurste en mooiste cadeau's. Als het crisis is en je bent slager in een volkswijk, dan heb je het niet breed. Op een of andere manier heb ik dat als kind meegekregen. Eigenlijk was dat niet zo vreemd, omdat mijn vader zijn vader vanuit Arhem op zijn eitje elke zaterdag ging helpen. Hij hielp zijn vader ook met een deel van de boekhouding en dat betekent dat je weet hoe goed je vader het als zakenman deed. Mijn vader heeft mij dat op zijn manier laten weten van hoe het er financieel voorstond. Dan ben je een jaar op 6 en dan wordt je ingewijd in de keuzes die je als slager moet maken om te overleven. Dat gebeurde dan in de vorm van een verhaal met een aantal keuzemomenten. Momenten waar ik moest kiezen tussen een aantal dingen die mijn grootvader zou doen. Of in een enkel geval een kindersuggestie in de eenvoud van de kinderwereld. Ik ben er niet slechter van geworden. Mijn kijk op de wereld week al vroeg af van mijn klasgenootjes. Een ding is mij bijgebleven de vreugde van kleine, eenvoudige en niets kostende aardse zaken, zoals de vriendelijke woorden van zijn klanten, de leveranciers, vertegenwoordigers en de vleessjouwers.
Maar terugkomend op die veeleisende kinderen van mijn vaders broer en het hieraan niet kunnen voldoen, dat heeft hem enige tijd gekost om een wijze Sinterklaasles aan zijn zoons te geven. Ik schijn daar direct de aanleiding voor geweest te zijn. Ik mocht met mijn grootvader altijd naar de rommelschuur en mocht daar in de vakantie mijn tijd doorbrengen en alle oude onderdelen van gehaktmolens en ander spul uit de slagerij. Toen hij weer iets moest repareren vroeg hij mij wat ik het liefst van Sinterklaas wilde hebben op 5 december. In mijn onschuld zei ik dat ik wel wat van die onderdelen voor mijn mecanodoos wilde hebben. Jaren later werd ik mij bewust dat hij ook nog een tweede vraag gesteld had en wat daar op mijn antwoord was. De oude spullen zijn toch niets waard, waarom zou je die aan Sinterklaas vragen? Het is veel leuker om met de oude spullen te spelen, daar kun je veel meer van maken en dan kan pappa met mijn mecano spelen en hoef ik niet met de handjes op de rug te staan. Achteraf gezien mag je dit als mijn jeugdtrauma nummer 1 zien.
Maar het mooiste was dat ik - nadat mijn nichtjes hun beklaag hadden gedaan dat het Sinterklaascadeau niet beviel en dat het toch echt geruild moest worden, mijn neef Ivar maakte ook nog mooie opmerking waarmee hij mijn grootvader op z'n ziel had getrapt - mijn cadeau. Een grote doos in mooi cadeaupapier. Je moest dat heel voorzichtig open maken, want het sint papier moest het jaar er op ook nog gebruikt worden. Ja, je moet dan heel voorzichtig het plakband er afhalen en dan mocht je het papier netjes strijken. Onder het cadeaupapier zat dan een uit den treuren gebruikte kartonnen doos. Een doos gevuld met roestige bouten, gehaktmolenschijven, moeren en weet ik wat nog meer. Ik was eerst heel verbaasd en daarna ontzettend blij, want dat was voor mij en niet voor mijn vader. De boodschap van Sint was duidelijk. Die stond op de doos: Speciale mecano onderdelen voor Paul. Je had de reactie van mijn grootmoeder moeten horen. Dat kun je toch niet maken, die rotzooi uit de schuur. Dat ik blij was, dat was voor iedereen duidelijk. Maar ook voor de ouders van mijn neefjes en nichtjes, want er werden ineens opmerkingen gemaakt dat hun kinderen tevreden moesten zijn met wat ze kregen. Geruild kon er niet worden, want mijn grootvader had binnen zijn financiële spanwijdte bij een collega ondernemer natuurlijk oude voorraad gekocht. Dat hij daar de hoofdprijs niet voor hoefde te betalen, dat was mij toen al duidelijk. En dat er een stukje vlees dat overbleef voor die dagen die kant op ging, dat moge duidelijk zijn. Laten bederven of een vorm van ruilhandel.
Dat Sinteklaas het goed met mij voor had, bleek bij het laatste cadeau. Een echte mecanodoos voor Paul en de man die altijd de boutjes en de moertjes vast zette. Sinds die Sinterklaas was mecano speelgoed waar vader en zon beide aan sleutelde. En de speciale roest-onderdelen? Die waren al gauw uit de doos verdwenen. Roest aan de vingers dat kon toch niet. Maar, wat je er ook van vindt, het was wel mijn mooiste sinterklaascadeau.
En de mecanodoos? Die wacht nog steeds op mijn zoon om mee te spelen. Als je een levenslang contactverbod krijgt, dan is dat zo. Als ik mijn zoon en dochter mishandeld had, dan had ik er vrede mee. Waar de doos nu staat, ik weet het niet. Als ik de meconodoos tegen kom, dan doe ik er een briefje dat hij is voor mijn kleinkinderen. Mijn kinderen zijn nu meerderjarig. Als ik ze tegenkom, ik zou niet weten hoe ze er uitzien. Ik zou ze straal voorbij lopen. Ik hoop dat mijn kleinkinderen er net zo veel plezier aan kunnen beleven en dat wanneer ze nog klein genoeg zijn ook een moeren en boutjesaandraaier hebben.
