Blogpost:
Norman Jansen
‘Nee, geen feelgoodroman. Dat zeker niet.’
Maar daarmee bereik je toch juist een veel groter lezerspubliek en verkoop je uiteindelijk meer boeken?
Dat zal inderdaad wel zo zijn, maar je moet jezelf afvragen waarvoor je dan schrijft. Wil je alleen maar een groot aantal boeken verkopen, of wil je een verhaal met inhoud - en wellicht een persoonlijke boodschap - overbrengen? En dat is nu net de crux.
Zitten lezers wel te wachten op een gevoelig onderwerp, in dit geval o.a. over het leed van slachtoffers die te maken krijgen met mensenhandel en mensensmokkel? Je wilt toch ook wel lekker ontspannen een boek lezen zonder te moeten nadenken of het gevoel te hebben dat de emoties jezelf mogelijk gaan raken? Dat het bijvoorbeeld niet al te dichtbij komt?
Natuurlijk moeten die boeken er ook zijn, maar dan zal je als schrijver wel juist dit soort boeken moeten willen schrijven. Of juist kunnen schrijven.
En ik weet niet of ik daar nu zo goed in ben, verhalen verzinnen. Want zo voel ik dat eigenlijk.
Kijk, bij mij begon het schrijven eigenlijk allemaal op een bijzonder manier met een nog bijzondere aanleiding. Ik begon jaren terug al met het van-mij-af schrijven van herinneringen, emoties en ervaringen die ik over een langere periode heb opgedaan in verschillende uithoeken van de wereld. Leuke herinneringen onthoud je altijd wel en die krijgen altijd wel ergens in het menselijk brein een goed plekje, dus die vertrouw ik weinig tot niet toe aan het papier.
Heftige en emotionele ervaringen daarentegen juist weer wel. Die komen juist wel op papier te staan. Natuurlijk heeft dit ook een verwerkende uitwerking voor mij als persoon, misschien zelfs wel helende werking als je het zo wilt noemen. Het van-je-af schrijven helpt je natuurlijk ook met het verwerken van bepaalde situaties, wellicht voorkomt het zelfs wel dat je persoonlijke emmertje anders gaat overlopen.
De een verwerkt dat misschien door regelmatig een dagboek bij te houden, de ander zoals ikzelf, gebruikt een klein notitieboekje.
Hierin schrijf ik bijvoorbeeld, bij tijd en wijle, korte flarden van zinnen, woorden, gedachten of gevoelens. Geen hele verhalen, maar korte stukjes. Niet bedoeld voor een ander, echt alleen voor mijzelf. Letterlijk het van-je-af schrijven of zoals je wilt het noemen ‘aan het papier toevertrouwen van persoonlijke gevoelens’.
En dit resulteerde uiteindelijk in het verhaal van Ladymia, een jonge moeder in de bloei van haar leven.
Natuurlijk niet van de ene op de andere dag, het schrijven werd uiteraard een heel proces. Maar zo ontstond wel ‘De stilte van het water’.
Het verhaal van Ladymia werd een bijzonder verhaal, vooral over haar -en deels mijn- heftige ervaringen, tijdens en na de verwoestende aardbevingen op Haiti in 2010. Maar het verhaal gaat verder en krijgt uiteindelijk ook een bizarre wending.
En ja, ik wilde hier ook iets mee vertellen. Geen zware kost of verborgen boodschappen, nee dat niet. Eigenlijk een redelijk eenvoudige boodschap.
Aan de hand van de vele recensies weet ik inmiddels dat deze boodschap ook is overgekomen bij de lezers. En dat voelt goed. Dan heb ik dat dus goed gedaan, en daar ben ik blij om.
Wat voor soort lezer ben jij eigenlijk? Ik ben hier wel benieuwd naar. Durf jij mij dit toe te vertrouwen?
Norman is naast auteur van o.a. ‘De stilte van het water’ werkzaam voor de Koninklijke Marechaussee en een expert op het gebied van mensenhandel en mensensmokkel. Vooral de ervaringen in het werken onder bijzondere en soms zware omstandigheden, maar ook het leven met verschillende culturen in diverse landen, gebruikt hij als bron voor zijn boeken.
Voor meer info over Norman zie www.astorybynorman.com of over de uitgever van ‘De stilte van het water’ www.futurouitgevers.nl
Lees verder op mijn site
