Nominatie Kevin en de Meester Gelv-Steen

Na bijna tien jaar te hebben gewerkt aan mijn manuscript was het, na een drietal deskundige beoordelingen, eind 2013 dan eindelijk zo ver. Op een grote pallet stonden vijfhonderd exemplaren van "Kevin en de Meester Gelv-Steen". Heel modern kreeg ik via Whatsapp een foto van het eerste exemplaar dat uitgepakt was. Ik kon niet wachten om naar huis te rijden en het werk kon niet snel genoeg gedaan zijn, maar uiteindelijk stond ik daar dan. In mijn hand het zelf geschreven, zelf ontworpen, de kaart zelf getekend, eerste exemplaar van "Kevin en de Meester Gelv-Steen". Ik mag best zeggen dat ik enorm trots was. Een nu al geslaagd project, want zo mocht ik het toch wel noemen.

Met veel enthousiasme werden de eerste exemplaren gesigneerd en gratis uitgedeeld. Vrienden en bekenden die er in de loop van de jaren met enige regelmaat over waren lastig gevallen mochten nu deelgenoot zijn van mijn bewondering voor het eindresultaat. Tegelijk maar even een Facebook pagina en website live brengen en iedereen via social media op de hoogte brengen van mijn gelukzalige gevoel. Maar het werd meteen nog beter. Oud-collega's waren bereid zonder extra toelichting het boek direct aan te schaffen. Het eerste exemplaar ging commercieel, virtueel over de toonbank. En in een rap tempo volgden er meer. Mijn geluk kon niet op, totdat ik het besef kreeg dat er nu zoveel verkocht waren dat dit zou betekenen dat ik misschien wel eens binnen een maand een groot aantal recensies aan zou mogen horen. Was ik daar wel klaar voor? Tot nu toe had een handje vol bekenden en een betaalde professional het gelezen, maar niet het grote publiek. Het voelde als erop of eronder. Om het voor mezelf nog een graatje erger te maken besloot ik tevens een aantal exemplaren naar de bibliotheek te sturen. Een objectievere beoordeling kon ik niet krijgen.

Vervolgens begon het wachten. Het jij het al gelezen? Ben je al begonnen? Wat vind je er tot nu toe van? Welke vragen heb je? Waar denk je dat het heen gaat? En uiteindelijk: wat vond je ervan? En dat gevoel is tot op heden onbeschrijflijk gebleken. Hoe geweldig het is om, samen met iemand anders, door een wereld te wandelen die je zelf geschapen hebt en waarbij omstanders zich afvragen waar jullie het in hemelsnaam over hebben. Elke reactie was positief. Afhankelijk van het genre wat ze doorgaans lazen wat meer of minder, maar iedereen was positief. En dan komt het moment dat je thuiskomt en een vreemde pakbon vindt die, bij nadere inspectie, een grote bestelling bleek te zijn van de bibliotheek. Het klinkt raar, maar het voelde als een enorme erkenning. Ik denk dat iedere schrijver dat wel zou hebben.

Met veel plezier verkocht ik wat boeken, via onder andere de lokale boekhandels die, wonder boven wonder, mijn enthousiasme deelden. Bij de Readshop Leusden lag mijn boek meteen vooraan. Oké, het klinkt een beetje vreemd: "Ik lig naast Isa Hoes." Maar toch... Bij navraag over de verkoop van mijn boek bij collega schrijvers bleek dat ik me gelukkig mocht prijzen met de hoeveelheden. Maar natuurlijk wilde ik het daarbij niet laten. Met alle energie die ik hieruit kreeg besloot ik een mooie boekenlegger te ontwerpen en te laten drukken, zodat ik ook iets uit te delen had zonder het boek direct te verkopen. Een brief viel op de deurmat. Bla.. bla.. recht.. bla.. bla.. in opdracht van... Wat was dit? Ik las het nog eens rustig door en toen begreep ik het. Een bedrijf deelde mij mede dat zij, in opdracht van de bibliotheek, een luisterboek en brailleboek gingen vervaardigen voor mensen met een leeshandicap. Gepland voor december. Ik kon mijn geluk bijna niet meer op. Mijn boek, een luisterboek. Wat geweldig. Hoe zou het klinken? En hoe zou het voelen?

En dan is het september. Met een gelukzalig gevoel vernam ik dat mijn boek genomineerd was voor de Fantasy Award 2014. Ik hoopte het, maar zeker weten deed ik het natuurlijk niet. Eigenlijk maakte het me niet eens uit waar ik zou eindigen. Meedoen telde. Ik besloot het stemmen gewoon zijn werk te laten doen en te zien waar het schip strandde, of liever gezegd, het boek eindigde. Eerst maar eens gewoon de nominatie positief gebruiken om aandacht voor het boek te krijgen. Het een versterkt immers de mogelijkheden voor het ander. Ik startte op de social media waar ik de nominatie bekend maakte en lezers en vrienden vroeg te stemmen. Ik vond dat dit nog kon. Daarnaast besloot ik een artikel te schrijven voor de lokale krant, want een nominatie van een dorpsgenoot leek me toch goed nieuws. En dat vonden zij gelukkig ook. Het artikel werd geplaatst en de reacties van boek- en krantlezers waren positief. Dezelfde avond ging de telefoon. Een vriendelijke ouder die zich inzet voor de school van mijn kinderen besprak de mogelijkheid om alle bovenbouw klassen langs te gaan om de kinderen een schrijver te laten ontmoeten tijdens de kinderboekenweek. Hoe heerlijk zal dit zijn? Mijn enthousiasme over mijn boeken het fantasy genre te kunnen delen met de "nieuwe" generatie lezers.

Met een heerlijk gevoel zet ik een aantal alinea's op het virtuele papier van het tweede deel. Ik heb al een respectabel deel geschreven en het grootste deel van de verhaallijn staat vast. Ik kijk nu al uit naar de publicatie in 2015 en misschien... heel misschien zit er dan ook weer een nominatie in. Laten we duimen.