Auteur
Blogpost:
Martina.Branger
Oh shit...
Al schrijvend kwam ik bij mijn meest diep weggestopte gevoelens. En hoe ik ook mijn best had gedaan om juist niet die weg in te slaan, faalde ik daar gigantisch. Yep, oh shit, gevloek en gejank zelfs. Klapte mijn laptop dicht en vroeg mezelf echt af waarom ik ook al weer dit onderwerp had gekozen.
Antwoord kwam binnen twee seconden... We hebben allemaal wel een verhaal, dit is de mijne. Dit schrijf je vanuit je hart, gevoel...
'Mam?'
'Sst, twee tellen. Ik ben bijna klaar met denken.'
'Waarom sta jij op Google met die duffe foto?'
'Dat had ik je jaren terug al verteld. Sst nu.'
'Wha, echt niet. Kijk dan?'
Stralend klikt zij op mijn foto en kom uit op de auteurspagina van Ambilicious. 'Je staat onder de kop van Auteurs mam!' Ik krijg een vette knuffel.
De woorden van Inanna (ze helpt mij om het verhaal omhoog te laten rijzen) lees ik weer in gedachten. "Wat een bijzonder verhaal".
Woorden die ik - als een verrekt onzeker persoon, dankzij de levenslessen - niet serieus kon nemen. Maar daar sta ik dan, met de woorden dat mijn boek verwacht wordt.
Oh shit... en dan? Weet je, natuurlijk hoop je dat het gelezen en goed ontvangen wordt. Maar de onzekere ik, is al blij dat ze zover gekomen is. Buiten mama en vrouw van, ben ik nu langzaamaan mijn vleugels aan het uitslaan. Ik ga de uitdaging aan want oh, shit... ik weet dat ik wat te vertellen heb.
