Auteur
Blogpost:
Annerieke de Vries
OK SPOT 2
Begin dan bij blog 1.
Levenslessen
Collega WoestHaar en ik doen ons best. We maken kennis met onze teams en alle specialisten. Niet gehinderd door enige kennis of ervaring in het leidinggevende vak maken we roosters, plannen we patiënten, lossen we ad hoc problemen op en zijn we er (vooral) voor al het wel en wee op de afdeling. Door de kleinschaligheid van het ziekenhuis kennen we binnen de kortste keren ook de meeste andere medewerkers van het ziekenhuis. Waar in grote organisaties het operatiekamercomplex een eiland is, is onze OK heel prettig geïntegreerd binnen de organisatie.Niet lang na onze aanstelling, krijgen we uitnodiging van de directeur om kennis te maken. In ons OK-pak met daarover een witte jas, begeven we ons naar de bovenste verdieping van het gebouw. Als we de lift uit stappen zakken onze klompen diep weg in het hoogpolige tapijt. Het is verassend licht in deze gang. Op de muur tussen de deuren in, hangen schilderijen in heldere kleuren. Ik heb geen idee waar we de directeur kunnen vinden en tuur op de bordjes. WoestHaar is al doorgelopen de lange gang in. Halverwege blijft hij in een deuropening staan. ‘Hallo! Waar kunnen we Cees vinden?’ Zijn stem galmt in de ruimte. Ik voel hoe mijn mond een beetje open valt. Het bloed stijgt naar mijn wangen. Cees… Hij heeft lef!
Een stuk verderop gaat een deur open. Een man in pak stapt naar buiten en wenkt ons lachend. Als we bij hem zijn schudden we handen en slaat WoestHaar hem joviaal op de schouder. De directeur deinst iets achteruit en zegt dan: ‘Ik had al van je gehoord, WoestHaar.’
Mijn collega lacht luid en loopt de kamer in. Ik haal verontschuldigend mijn schouders op. De directeur knipoogt en lacht.Het uitzicht vanaf deze etage is adembenemend. De kruinen van de bomen kondigen de komende winter aan. De zon schittert in een magisch palet van geel, oranje en rode kleuren.
‘Je hebt de mooiste kamer voor je zelf gehouden.’ De schouders van WoestHaar schudden. Hij lacht graag om zichzelf. Hij heeft zich van het raam af gedraaid en kijkt rond. ‘Is deze echt?’ Hij wijst op een tekening aan de muur waarin ik de kenmerkende meetkundige patronen van het werk van Escher herken.
‘Ja, geschonken na een ziekenhuisopname bij ons.’
Zelfs WoestHaar is even stil.Na koffie en gebabbel over ditjes en datjes gaat de directeur rechtop zitten.
‘Alle gekheid op een stokje, ik wil jullie in deze stap in jullie carrière twee dingen meegeven:
Ten eerste: zorg dat je in jezelf in de spiegel kunt blijven aankijken. Of anders gezegd: blijf eerlijk, hanteer geen dubbele agenda
Ten tweede: Als je verhaal maar goed is. Of: wanneer je kunt uitleggen waarom je een bepaalde actie of beslissing hebt gedaan of hebt gemaakt, is het goed. Je mag fouten maken.
We laten zijn woorden op ons inwerken. De hoogste baas staat op en bij het weggaan geeft hij ons nog een tip. Met een knipoog dit keer: ‘O ja, en voor je ergens instapt vraag je af: Is het de zonde waard?’ Met name deze derde les vinden WoestHaar en ik erg lollig. We herhalen de vijf woorden te pas en te onpas. Bijvoorbeeld bij het zien van een leuke vrouw (voor WoestHaar) of stoere man (voor mij). Maar de vraag blijkt ook handig bij onze experimentele zoektocht naar goed leiderschap. Heeft één van ons een uniek idee, dan stelt de ander de vraag: ‘Is het de zonde waard?’ Op onze vaak nog onhandige manier van leidinggeven, proberen we op deze manier te analyseren of er belangen geschaad worden. Soms is dat zo, maar weegt het hogere doel zwaarder. In zo’n geval gaat les 2. van kracht. Het maak niet uit wat je doet of kiest, als je het maar weloverwogen is.Niet frequent maar wel regelmatig, zien WoestHaar en ik elkaar. Na twintig jaar vallen en opstaan durven we beiden te zeggen dat we het geven van leiding redelijk onder de knie hebben. Onze ontmoetingen staan eigenlijk altijd in het teken van een van de uitspraken van de kunstenaar Escher: ‘Ik word niet volwassen. In mij is het kleine kind van vroeger.’
Waar we ook over praten, minimaal een keer valt op zo’n avond de vraag: ‘Is het de zonde waard?’
