Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
    Evi F. Verhasselt Auteur

Blogpost: Evi F. Verhasselt

Op een mooie maandagavond...

Het is 2010, maandagavond. De maan schijnt half, er waait een zacht briesje en de lucht is bezwangerd met lentebelofte. Opgewekt fiets ik huiswaarts na een late shift op het werk. Niets laat de naderende ramp vermoeden. De Prins Boudewijnlaan is van god en de mensen verlaten op dit nachtelijke uur en de wereld lijkt diep in slaap verzonken. En dan gebeurt het. In het midden van de baan ligt een berm met gras en bomen en van daaruit spurt een grijsbruine haarbol op topsnelheid mijn richting uit. Net op het moment dat mijn brein het woord ‘konijn’ registreert, kruist mijn fiets het vluchtende beestje en doet... hobbel. Mijn hart gaat in overdrive, mijn bloed suist in mijn oren, er ontsnapt een gil aan mijn lippen en ik trek uit alle macht aan mijn remmen. Het konijn zit onder mijn pedalen. Ik voel het worstelen onder mijn voeten. Vol afgrijzen spring ik van mijn fiets, het beestje spartelt zich vrij en rent in de richting van wat bosjes in een voortuin. Een tweede flits steekt het fietspad over. Deze keer geen konijn, maar een rode kater die niet van plan is om de jacht op te geven.
 
Ik ben totaal de kluts kwijt. Wie rijdt er nu met een fiets een konijn overhoop? Ik natuurlijk. Wie anders? Ik onderneem een zwakke poging om het beestje terug te vinden, maar ‘konijntje... kom, kom, kom’ roepen in de richting van wat bosjes resulteert in nul op de schaal van aanwezige huppelbeestjes. Ik ben er het hart van in. Het arme dier moet wel zwaar gewond zijn, dat kan toch niet anders? Een auto draait de hoek van de straat om. Er zit een koppeltje in en de vrouw die aan de passagierskant zit, draait haar raampje open.
“Bent u op zoek naar dat konijn dat hier net voorbij rende?”
Die opmerking lijkt de onwaarschijnlijkheid zelf, maar zorgt ervoor dat een gevoel van opluchting door me heen golft.
“Ja,” roep ik, “ik ben eroverheen gereden!”
“Ik heb dat konijn daarnet het park zien in rennen.”
“Dank u, dan leeft hij tenminste nog.”
De auto rijdt door en ik blijf trillend van emoties achter. Ik ben blij dat ik weet waar het beestje is, maar ook zwaar in dubio. Zou ik het dier gaan zoeken? In mijn eentje, in het donker, tussen de bomen? Waanzin. En toch... Waarschijnlijk lag het nu ergens onder een bosje stilletjes dood te bloeden, als de rode kater hem ondertussen niet gevonden heeft. Arm beestje. Met tegenzin besef ik dat het geen zin heeft om mijn slachtoffer te gaan zoeken en dus stap ik mijn fiets weer op en rij huiswaarts.
 
Onderweg dringt zich een afgrijselijke gedachte aan me op. Het is vandaag niet zomaar een maandag, nee, het is Paasmaandag! Stel... stel dat ik... Oh my God! Ik heb de Paashaas vermoord!

Reacties op: Op een mooie maandagavond...