Blogpost:
Bohse
Profielen (2)
‘Pa, we moeten dringend praten, jij en ik!’
‘Ik zit hier net!’ balkte ik terug.
‘Dat kan me niet schelen, pa, over vijf minuten zie ik je in de woonkamer! Vijf minuten - ik meen het, pa!’
‘Ok, ok.’
Vier minuten en achtenvijftig seconden later struikelde ik de woonkamer binnen, nog vechtend tegen een weerbarstige broeksriem.
‘Jezus, wat was er zo dringend?’
‘Ga zitten! Kom hier!’
‘Ja, wat is het nou?’
‘Neem een stoel en kom hier naast me zitten. Ik moet je iets tonen op dat fucking kloteforum van jou!’
Ze begint elke dag wat meer op een jonge editie van mijn vrouw te lijken, onze oudste dochter - een zorgwekkende evolutie. Ik trok braafjes een stoel bij en ging naast haar voor onze huiscomputer zitten.
‘Kijk,’ wees ze aan op het scherm, ‘dit ben ik, Laura Watersteyn, jouw geweldige creatie op die site van jou. En dát is de foto die jij hebt uitgekozen voor mijn avatar, een blonde bimbo met de bovenlip van Daffy Duck en een inkijk van hier tot in Kaapverdië. Ik wil zelfs niet weten van welke pornosite je haar afbeelding hebt gedownload - verdomme, pa, ze ziet eruit alsof ze al twaalf klanten heeft afgewerkt vóór halfacht in de ochtend!’ Ze wees lager op het scherm. ‘En dít zijn dan de reacties die ik krijg van de mannelijke leden op jouw forum!’
Ik duwde mijn bril vaster op mijn neus en boog me naar voren.
‘Wat is er mis met dat commentaar? Een beetje ondeugend misschien, maar dat is alles.’
‘Scroll verder, naar beneden.’
Dat deed ik.
‘Wel, nogmaals, kindje, wat- o, godverdomme!’
‘Precies.’
‘Heilige maagd Maria!’
‘Inderdaad.’
Ik schakelde traploos van onbezorgde luchtigheid naar vaderlijke razernij en schudde mijn vuist naar onze huiscomputer. ‘Dat is wel mijn dochter over wie je het hier hebt, jij smeerlap!’ schreeuwde ik. ‘Ga je toetsenbord te week leggen in Marseillezeep, jij godvergeten viespeuk!’
‘Pa, hij kan je niet horen, je zit te brullen tegen een computerscherm. Hij is zelfs niet online momenteel.’
‘Dat weet ik wel, maar dit kan toch niet door de beugel?! Moeten we geen klacht indienen of zo? Bij de moderatoren?’
Mijn dochter keek me aan alsof ik net met mijn voet in een draaiende gehaktmolen was gaan staan.
‘Pa, duw je hersens even van de oever af alsjeblief! Wat ga je die moderatoren precies vertellen? Dat je een fake account hebt aangemaakt om goeie recensies voor je verhalen te krijgen? Met een foto van de Hoer van Babylon en een verzonnen profiel over een scootergriet ergens in de noordelijke wildernis van Friesland?’
‘Daar zit iets in,’ kwam ik onmiddellijk weer tot mezelf. ‘Dat zou niet zo slim zijn.’
‘Dat zou helemaal niet slim zijn, pa.’
Ik begon na te denken, want Laura Watersteyn was wel een van de hoekstenen van mijn strategie om vroeg of laat een nietsvermoedende uitgeverij in mijn netten te strikken.
‘Eigenlijk, kindje,’ hernam ik sussend en ergens was ik niet echt trots op mezelf, ‘is er niks om je druk over te maken; de foto is nep, je achtergrondverhaal is nep en bij mijn weten heb jij tot nu toe zelfs nauwelijks een voet gezet in Friesland. Er is dus niks dat jou verbindt met dat aantrekkelijke, zij het wat uitdagend geklede meisje. Je gebruikt haar enkel om weldoordachte recensies te posten over de literaire meesterwerkjes van je vader. Anoniemer en onschuldiger dan dat kan je niet sjoemelen, toch? Hoe moeilijk is het nu om wat aangebrande commentaren te negeren?’
‘Het gaat om het principe, pa! Ik ben drieëntwintig - ik ben broos en delicaat en opgegroeid in een beschermde omgeving. Ik hoor dit soort dingen helemaal niet te lezen op mijn leeftijd, zeker niet over mezelf!’
‘Dat is het net, liefje, het gaat hier niet over jezelf, maar over een pronte meid die af en toe op een scooter gaat zitten in het verre Friesland.’
‘Dat is blijkbaar niet het enige waar die pronte meid van jou op gaat zitten in Friesland als ik de commentaren van jouw schrijversmaatjes mag geloven! Het punt is, pa, dat ik hierdoor ernstig beschadigd kan raken - dit zou mijn verdere emotionele ontwikkeling, mijn kijk op menselijke interacties en mijn vertrouwen in een respectvolle verankering van de rol van de vrouw in de huidige samenleving wel eens helemaal kunnen ontwrichten. Ik weet ook wel dat het profiel fictief is, maar ík moet het beheren, en dat maakt van mij evengoed een ordinair lustobject als jouw Laura “raad-eens-wat-ik-allemaal-in-dit-bloesje-heb-zitten” Watersteyn.’
‘Wat wil je dan? Ik kan je niet vervangen, ik weet zo goed als niks af van de leefwereld van vrouwen van negenentwintig.’ Ik pauzeerde even, want ik realiseerde me plots iets. ‘Of van vrouwen in het algemeen. Ik val gelijk door de mand bij het eerste commentaar dat ik online in haar naam zou geven. En ik heb Laura Watersteyn nodig, kindje, ik kan haar niet zomaar overboord kieperen, ze is zowat het koninginnenstuk op mijn schaakbord! Zonder haar krijg ik nooit iemand geïnteresseerd in mijn werk. En al helemaal geen mannelijke uitgevers.’
‘Dan zit er maar één ding op. Je moet mijn profiel bewaken.’
‘Wat?’
‘Je moet de eer van je dochter digitaal beschermen, pa. Je moet binair de wacht optrekken. Dus onder je eigen profiel reageren telkens als er iets smerigs verschijnt in de commentaren of reacties. Systematisch zeggen dat zoiets geen pas geeft, dat je geschokt bent, dat we leven in de eenentwintigste eeuw en dat vrouwen niet meer als vee kunnen worden behandeld.’
‘Daar heb ik geen tijd voor.’
‘Het is te nemen of te laten, pa. Want anders…’
‘Want anders wat?’
Mijn oudste dochter keek me ijskoud aan en ik besefte dat er iets vreselijks ging volgen.
‘Anders geeft Laura Watersteyn je een vernietigende recensie zodra je je eerste verhaal op die website gooit. Met daar nog een snerende opmerking achteraan over het bewezen oorzakelijke verband tussen erectieproblemen en gefrustreerde aspirant-schrijvers in de herfst van hun leven.’
‘Wat?! Dat zou je niet durven!’
‘Reken maar van wel. Je laat me geen keus, pa. Mijn reputatie is me te kostbaar, zelfs al zie ik er op dit scherm uit als iets dat net van een strippaal is komen af zwabberen.’
Ik kon geen kant meer op.
‘Ok,’ zwichtte ik, ‘maar bedenk wel dat ik deze vuige chantage goed zal onthouden. Verdomd goed zelfs.’
‘Dat zal je niet,’ repliceerde mijn oudste dochter gedecideerd, ‘want anders toon ik al die commentaren ook nog eens aan mama. En dán zit je pas goed in de problemen.’
Double tap.
Net als in die zombiefilm.
