Blogpost:
Merle1997
Recensie: Wintergirls
Schrijfster: Laurie Halse Anderson
Genre: Young Adult / Drama
Uitgever: Moon
Datum: november 2010
Pagina’s: 288
Oorspronkelijke taal: Engels
Vertaald door: Michèle Bernard
SamenvattingWintermeisjes is een schitterend relaas over twee meisjes die grip proberen te krijgen op zichzelf en hun lichaam.Ik trek mijn gele ochtendjas in mijn slaapkamer aan en kijk of de munten die ik erin heb genaaid de jas niet heel erg laten hangen. Als ik de badkamer inloop, staat Jennifer haar eyeliner in de spiegel bij te werken. Ik ga op de weegschaal staan. 48,53 nepkilo's.Ze schrijft het getal in het groene aantekeningenboekje dat in het medicijnkastje woont, naast het ontsmettingsmiddel en bladert door vierentwintig weken van vernederende weeggegevens. 'Dat is ruim een ons minder dan vorige keer.' 'Maar nog steeds ver boven de gevaren zone.'
'Hmmm.' Het boekje gaat weer terug in het kastje. De omslag begint al los te raken van het spiraal.Ik stap van de weegschaal af en verander van onderwerp. 'Mag ik met Emma na school een ijsje gaan eten?' De stiefmond gaat open, maar er komen geen woorden uit. Emma is negen. Emma is mollig. Mollig, niet fors, niet zwaar, niet dik. Ze heeft zware botten – net als haar vader, zegt ze – en haar molligheid is perfect. Emma zou een model moeten zijn; dat hebben we honderden keren gehoord bij schoolconcerten en voetbaltoernooien.Ze is het nieuwe Amerikaanse gemiddelde, een levendig, vlezig meisje met chocolade M&M-ogen en zwierig haar en een liefdesrolletje rondom haar buik.
Jennifer vindt Emma dik mollig, maar ze heeft het lef niet om het hardop te zeggen. 'Eén bolletje,' beloof ik. 'In een bakje.'Lia en Cassie waren beste vriendinnen. Wintermeisjes, bevroren in graatmagere lichamen. Maar nu is Cassie dood. Lia's moeder is druk met het redden van andere mensenlevens. Haar vader is druk met zijn eigen zaakjes. Haar stiefmoeder Jennifer weet zich geen raad. En het stemmetje in Lia's hoofd zegt haar steeds opnieuw dat ze zich moet beheersen, sterk moet blijven, meer moet kwijtraken, minder moet wegen. Als ze op deze voet doorgaat - dun, dunner, dunst - verdwijnt ze misschien wel helemaal….RecensieHet verhaal van Lia en eigenlijk ook het verhaal van Cassie is een zeer aangrijpend verhaal. Je wordt in het boek hard geconfronteerd met de werkelijke gevolgen over een ziekte dat helaas nog te vaak voor komt, een eetstoornis. Je krijgt een duidelijk verhaal over hoe Lia haar leven lijd en niet kan omgaan met hoe hard het leven nu is. Haar beste vriendin Cassie is overleden en ze voelt zich daardoor niet begrepen en alleen.
“In one aspect, yes, I believe in ghosts, but we create them. We haunt ourselves.” Laurie Halse Anderson, Wintergirls
Dit boek heb ik gekocht op het Boekenfestijn in Eindhoven, zoals ik al in een heleboel blogs eerder aangegeven heb ik het meteen gelezen toen ik het gekocht had.Dit was een van de aangrijpendste boeken die ik gelezen heb in 2015. Je wordt helemaal meegesleurd met haar leven en het is bijna alsof jij samen met Lia in de keuken staat. En jij staat toe te kijken. Het boek is zo echt geschreven dat je helemaal mee leeft met de personages. Nog bijna nooit eerder heb ik met zo'n brok in mijn keel het boek gelezen. Ik raad dit boek zeker aan bij andere jongeren, je leert veel over het leven van iemand met een eetstoornis maar ondanks dat is het echt een boek dat op je tbr moet staan, omdat het veel meer is dan een verhaaltje over een eetstoornis.Ik geef dit boek 4 sterren! Zeker weten een top boek, maar soms zo aangrijpend dat het even te veel wordt! Toch dat raad ik dit boek voor iedereen aan.
★★★★☆
Tot ziens, Merle.
