Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Rolkei
Onder de bomen ontvouwt zich een tapijt van witte, gele en paarse voorjaarsbloeiers. Ze wijst de groep wandelaars, die in haar kielzog volgt met dezelfde toewijding als die waarmee jonge eendjes achter hun moeder aan zwemmen, er terloops op, blijft even staan zodat ze foto’s kunnen maken, maar brengt de bloemen slechts op naam als haar daarnaar gevraagd wordt. Alida kent deze vallei als haar broekzak, maar het is niet haar natuurkennis die ze vandaag wil overbrengen.
Wat Alida wil doorgeven is van veel grotere waarde. Het is iets belangrijker, dat de kracht heeft om de oermens in elke stadsbewoner wakker te maken, iets dat generaties van natuurbeschermers, biologen en ontdekkers heeft voortgebracht, iets dat het fundament vormt van onze menselijke soort: oprechte verwondering.
Een oerkracht waarover elk mens van bij de geboorte beschikt, van zodra we onze hoofden optillen en kijken naar de wereld die ons omringt. Ook vroeger, tijdens haar loopbaan als leerkracht aardrijkskunde in Herk-de-Stad, is het nooit Alida’s doel geweest om de hoofden van haar leerlingen met droge boekenkennis te vullen. Ze wilde hen begeesteren, een wilde, passionele nieuwsgierigheid in die kinderen losmaken.
Want zijn het niet verwondering en nieuwsgierigheid die de mensheid hebben voortgedreven om steeds weer nieuwe dingen te ontdekken, uit te zwermen over de wereld, vuur te maken, zaadjes te planten, het wiel uit te vinden, de zeven wereldzeeën te bevaren en in kaart te brengen, het heelal te verkennen en al die uitvindingen te realiseren die onze levens – in goede en slechte zin – hebben gekneed tot het bestaan dat we nu kennen?
Zonder verwondering leefden we nu nog in grotten, angstig wachtend tot de zon uit haar nachtelijke kerker breekt. Oprechte verwondering. Als ze dat vandaag op zelfs maar één van de vierendertig wandelaars kan overbrengen, is haar dag geslaagd. Ze stopt regelmatig om met veel begeestering te vertellen over de bomen, planten en dieren.
Ze toont de gigantische bladeren van het groot hoefblad, laat een wijngaardslak over haar hand lopen, wijst op een ijsvogeltje dat als een blauwe flits over het water schiet, en op de eerste vlinders, die over bloemen en ruigtekruiden zwalpen, dronken van de nectar. Ook René en Jos, haar trouwe kompanen, doen hun duit in het zakje.
Niemand kent de vallei zo goed als René. Ze grapt weleens dat hij in de Mombeek is geboren. Het zou haar niet eens verbazen als dat werkelijk zo is. De kranige tachtiger vertelt op onnavolgbare wijze over de baron die hem en zijn vriendjes vijf Belgische Frank aanbood voor een emmer vol door hen gevangen rivierkreeftjes en over vissen – hij beeldt de grootte uit met zijn verweerde handen – “die zich nauwelijks konden omdraaien in de beek”.
Alida sluit haar ogen en luistert, de zon verrassend warm op haar gezicht, ondanks het vroege uur. Ze heeft deze verhalen al talloze keren gehoord, maar ze geniet er iedere keer weer van. Elk jaar worden de verhalen straffer, de Mombeek dieper, de vissen groter. Zo hoort dat. Een goede verteller is niet iemand die de waarheid op de meest getrouwe manier weergeeft. De waarheid vormt zelden een goed verhaal – het is er hoogstens een voedingsbodem voor, zoals wortels en schimmeldraden slechts aan de basis van een boom liggen.
Lees verder op mijn site
