Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Schemer
We waren vaak bang. Boven alles vreesden we de ochtend. We waren schepselen van de nacht. Overdag scholen we in donkere kamers, met de gordijnen gesloten om de warme zomerdagen buiten te houden.
Pas wanneer het begon te schemeren, werden we actief. Dan zwermden we als vliegen uit over de stad die we onze thuis noemden. We vonden elkaar. Afspreken deden we nooit. Het was een kleine stad.
Het was Katja die de pilletjes op een avond meebracht, toen we op een bankje aan het kanaal tegen een blikje zaten te schoppen. We slikten ze door zonder vragen te stellen. Vragen stellen was niet cool.
We leunden achterover en keken hoe de straatverlichting aan de overkant van het kanaal gele vlekken op de muren van de voormalige gelatinefabriek wierp. We zaten daar en keken. Er werd nauwelijks gesproken. We maakten niet langer deel uit van de wereld. We observeerden vanop een afstand.
Het werd een vaste routine. Soms slikten we twee pilletjes, als we daar zin in hadden. De uren verstreken, maar wij bleven waar we waren. Alsof de tijd even geen vat op ons had. We waren helden van een parallel universum.
We wisten dat minstens een van ons zijn vijfentwintigste verjaardag niet zou halen, maar we hadden nooit gedacht dat het Joey zou zijn. Hij was de slimste. Hij studeerde filosofie. Hij kende zijn grenzen.
(c) Leen Raats
Lees verder op mijn site
