Schrijversdementie

Doordat ik recenseer, corrigeer, redigeer en zelf ook nog 'gewoon' lees zit ik bijna dagelijks in een ander verhaal. Soms lees je wel eens een boek en denk je: dit komt me bekend voor. Heb ik dit niet al een keer gelezen?

Ik heb dat best regelmatig. Het is ook heel moeilijk om te blijven vernieuwen en iets te schrijven wat nog nooit is geschreven, maar het is opvallend als twee verhalen wel héél erg op elkaar lijken.

Nóg opvallender is het wanneer je twee keer in een korte tijd een nieuw (vertaald) boek redigeert waarvan de plot wel heel erg op je eigen plot lijkt. Een paar dagen geleden nog zat ik met open mond en geknepen ogen naar mijn HP Pavilion-scherm te staren. 

Dit ken ik! Dit is net de plot uit Hij is van mij! Maar... het boek is vertaald uit het Engels en is later uitgekomen dan mijn boek, dus ik kan hierdoor niet onbewust geïnspireerd zijn geraakt. Andersom kan ook niet, want HIVM is er alleen in het Nederlands.

Toch begin je even aan jezelf te twijelen. Great minds think alike, denk ik dan maar?

Ook heb ik ooit meegemaakt dat ik een berichtje kreeg van een collega-auteur die mij liet weten het zo leuk te vinden dat ik meedeed met een schrijfwedstrijd. Ik wist echter van niks. Ze raakte toen zo in de war dat ze een stukje van het verhaal naar mij stuurde. 'Dit is toch van jou? Ik herken je stijl meteen. Het kan niet anders,' schreef ze erbij. Toen ik begon te lezen begon ik zelf ook te twijfelen. Wow! Dit leek inderdaad op iets wat van mij zou kunnen zijn. Maar... ik had het echt niet geschreven.

Schrijversdementie noem ik dat. Zoveel verhalen schrijven dat je af en toe niet meer zeker weet of je iets nu wel of niet hebt geschreven. Wie weet... misschien zijn die Amerikaanse boeken met een soortgelijk plot stiekem ook wel van mij, maar ben ik het zelf gewoon vergeten. Misschien schrijf ik ook wel boeken in het Japans, Swahili, Deens of Hebreeuws. Wie zal het zeggen?