Blogpost:
SjoerdvanHoorn1
Schumann, Moschus en Heinrich Heine
https://www.youtube.com/watch?v=UzfWyCLmHLc
Hier is het oorspronkelijke gedicht van Heine:
Ein Jüngling liebt ein Mädchen,
Die hat einen Andern erwählt;
Der Andre liebt eine Andre,
Und hat sich mit dieser vermählt.
Das Mädchen heiratet aus Ärger
Den ersten besten Mann,
Der ihr in den Weg gelaufen;
Der Jüngling ist übel dran.
Es ist eine alte Geschichte,
Doch bleibt sie immer neu;
Und wem sie just passieret,
Dem bricht das Herz entzwei.
Heine beschrijft hier met bitterzoete humor de wederwaardigheden van een ongelukkige liefdesgeschiedenis die herkenbaar is van Wenen van Wladiwostok: een jongen is verliefd op een meisje, dat van iemand anders houdt. Die ander houdt echter van een ander meisje waardoor het meisje uit ergernis het met nóg iemand anders aanlegt, waardoor de jongen nog meer van slag is. Het is een oude geschiedenis, zegt Heine tot iedereen met liefdesverdriet, je bent niet de enige, maar ik weet dat het wel zo voelt.
Heine had een oude bron. Dit begin van een gedicht van de Hellenistische dichter Moschus, in de vertaling van Mieke de Vos, luidt als volgt:
Pan beminde zijn buurvrouw
Echo, Echo beminde
de dansende Sater, die
dolverliefd was op Lyde.
Naast de speelse echo van Echo in regel twee valt de lezer die Heine kent onmiddellijk de overeenkomst op. Zulke continuïteiten horen bij de zaken die het lezen van poëzie en literatuur in het algemeen leuk maken. De literatuur is een weefsel (niet voor niets ook de etymologie van 'tekst') waarvan de draden vaak heel oud zijn. Hoe meer je leest, hoe vaker je zo'n oude gouddraad ziet glanzen in een nieuwer weefsel.
