Blogpost:
Annemarie
Sterke vrouwen
‘Je moet weg!’ schreeuwt Wendy. ‘Laat me met rust.’
Voor de schrijfcursus ‘Redactie’ die ik volg, kregen we de opdracht het verhaal ‘Wendy’ te beoordelen. Ik schreef dat Wendy een personage is waar je als lezer wel enige moeite voor moet doen: ze drinkt te veel, kijkt de hele dag tv, vloekt tegen iedereen en laat zich misbruiken door haar buurman. Tot mijn verbazing bleken de anderen veel enthousiaster te zijn: ‘ik denk dat dit een fragment is uit een willekeurig leven. En dat de auteur in beeld wil brengen hoe rottig sommige levens zijn.’
Zeker, leuk is het leven niet altijd en ik zie het van dichtbij bij mensen die ik als vrijwilliger van Humanitas help met hun administratie. Hoe rottig (mooi woord!) is het leven als je man terminaal longkanker heeft en jij weet dat je binnenkort alleen achterblijft met twee dochters? Dan kan ik helpen met het inzichtelijk maken van de toekomstige financiën. Maar het leven blijft verdomde rottig.
Toch lees ik liever over sterke vrouwen. Die ook veel narigheid meemaken maar daar met enorme toewijding, overtuiging en kracht mee om gaan. Heb je de autobiografie van Michelle Obama ‘Becoming’ al gelezen? Zo nee, doen! Wat een vrouw! Ze groeit op in een achterbuurt van Chicago en ondanks de kansen die zij krijgt (en pakt!) en de privileges die zij als First Lady uiteindelijk bemachtigt, blijft ze haar achtergrond trouw. Ze blijft zich inzetten voor het verbeteren van de omstandigheden in getto’s, vechtend tegen het racisme en de vooroordelen. Makkelijk is het niet, maar ze geeft niet op. Ze schrijft over ‘progress and change happen slowly’ en ‘planting seeds of change’. Het machtsmisbruik, de eeuwige vooroordelen en het verspreiden van leugens als truc om er zelf beter van te worden, beantwoordt ze met fatsoen (grace), waardigheid (dignity) en met een oproep tot incasseringsvermogen (resilience). Haar mening over Trump zet ze krachtig neer met deze zin waarin ze zijn overtuiging verwoordt: ‘I can hurt you and get away with it’.
Begin februari was ik met vijf vriendinnen naar de Volkskrantdag van het Rotterdam filmfestival. Je wordt dan verrast op vijf films die het publiek in de dagen daarvoor een hoge score heeft gegeven. Nou zegt dat niet alles, want er zit soms een absurdistische zwart-wit film bij waarvan ons de clou geheel ontgaat (en voor sommigen een mooie gelegenheid is een klein dutje te doen), maar de meeste films zijn prachtig. We waren het er snel over eens dat de topper deze keer de film ‘A private war’ was, een film over Marie Colvin. Zij was een Amerikaanse oorlogsjournaliste, die onverschrokken en eigengereid naar de frontlinies van conflicten ging en uiteindelijk in Homs in Syrië omkwam. Haar missie was de gevolgen van oorlog voor de gewone mens te laten zien. Voor presidenten en overheden is oorlog niet eens zo erg, zei ze, maar wél voor de bewoners die de ergste ellende moeten ondergaan. Ze ging zo ver dat ze er zelf aan onderdoor ging: de oorlog ging in haar zitten en ging er niet meer uit. Na wat gegoogel, lees ik dat deze film vanaf 11 april in première gaat, een aanrader!
Blijft over de vraag waarom deze sterke vrouwen mij intrigeren: hier kan ik natuurlijk nooit tegenop. Bij Wendy kun je nog denken ‘dat kan ik beter’ maar bij Michelle of Marie steekt mijn eigen leventje maar schril af. Misschien heeft het te maken met hoop, de hoop waar ook Michelle Obama steeds op wijst. Dat de wereld - zolang er dergelijke, sterke vrouwen opstaan - heel langzaam een beetje beter wordt. En dat zij steeds meer mensen inspireren mee te doen en aan te sluiten.
Lees verder op mijn site
