Auteur
Blogpost:
Susanne van den Beukel-Hendriks
Te pas en te onpas
Hij had makkelijk praten als man van de tijd, voor een bessie als ik was het echt een hele stap. Hij had gelijk, ik moest het doen. Vanmiddag, hield ik me voor, dan kon ik me eerst nog voorbereiden.
Nog even controleren of ik alles had, alle kasten nagekeken, doorgenomen hoe het straks moet, zou ik nog andere schoenen aandoen? Genoeg getreuzeld, nu ging ik ervoor. Ik pakte mijn jas, tas en ging voor de zekerheid nog even een plasje plegen. De deur viel stevig in het slot, er was geen weg meer terug.
Ik rechtte mijn rug, voelde met iedere stap mijn zelfvertrouwen groeien, ja kreeg er zelfs een beetje zin in. De deuren schoven voor me open en met mijn borst vooruit stapte ik naar binnen. Zo neutraal mogelijk ging ik te werk, wist mijn weg wel te vinden. Toch voelde ik dat mijn ademhaling hoog in mijn keel was gaan zitten, dat voelde benauwend dus haalde ik diep adem. Dat luchtte op. Doorgaan, het ging zo goed. Ik besloot een praatje te maken met de jonge vrouw die met een kindje in de wagen liep.
‘Goh, hoe oud is hij?’ vroeg ik haar terwijl ik de blote beentjes wilde pakken.
‘Zij is vier maanden,’ zei ze kortaf en stuurde haar kindje van me af.
Jammer, ik vond het zo’n schatje om te zien, niet zo knap dat zou vast nog goed komen.
Nog een paar spullen en dan was ik zover. Ik kwam steeds twee mannen tegen, ze liepen een beetje rond, zonder mandje. Vreemd. Bij het volgende pad zag ik ze weer staan, met messen! Dit ging vast en zeker fout aflopen, ik moest maken dat ik weg kwam, ver van die aankomende ellende, naar huis waar het veilig was. Dat kon niet zonder deze klus geklaard te hebben, ik zou en moest nu door gaan! Snel liep ik een ander pad in en probeerde zo min mogelijk aan die nare kerels te denken. Mijn doel kwam in zicht. De gang ernaartoe leek nu vele malen groter, hoger en verder, alsof ik met iedere stap die ik zette kleiner en kleiner werd.De vrouw met het schattige baby’tje liep vlot langs me en ging in de rij staan, ik volgde haar voorbeeld. Ze veranderde haar evenwicht onrustig van haar linker been naar haar rechter en weer terug. Een blik op haar horloge deed haar zuchten. Er stonden een paar spullen van haar, ze had dus makkelijk even voor kunnen gaan, het stel voor de vrouw deed daar geen moeite voor. Het baby’tje, het leek toch echt meer op een jongen, begon te huilen en de vrouw reed de wagen heen en weer om het kind te sussen, wat enigszins hielp. Ze was aan de beurt, rekende af en liep zonder het bonnetje weg.
Nu was het dan zover, in mijn hoofd nam ik nog even snel door wat ik moest doen en toen was het tijd voor actie. Mijn concentratie werd verstoord door een stel jonge knullen van ongeveer vijftien jaar die lallend achter me stonden.Net doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, zei ik in mezelf. Ik pakte mijn portemonnee, haalde in een vloeiende beweging mijn pas tevoorschijn en schoof het langs het apparaat. Ik zie een melding in het scherm. Door de zenuwen was ik mijn bril vergeten, oeps.
‘Jonge dame, kun je mij vertellen wat er staat?’
Zonder op te kijken antwoordde ze: ‘Dat je op ‘Ja’ moet drukken om het bedrag te bevestigen.’ Het kassameisje zuchtte diep.
Ik zag hoe mijn hand trilde. Concentreer je, nog even en het is gelukt, sprak ik mezelf toe.
De jongelui achter me werden luidruchtiger, het duurde ze vast te lang. Ik pakte mijn bril uit mijn tas, zette hem op en zag een duidelijke ja in het scherm staan. Zo snel mogelijk drukte ik erop en voel een zweetdruppel langs mijn slaap rollen.
‘Wilt u de bon nog?’ vroeg de caissière ongeïnteresseerd.
‘Ja, graag.’
Daar ging ik, met de boodschappen, ik zou ze bijna vergeten mee te nemen, want die waren bijzaak. Helemaal trots en voldaan liep ik met het bonnetje als bewijs voor mijn zoon, dit bessie had succesvol contactloos betaald.
Lees verder op mijn site
