Auteur
Blogpost:
Erik Le Romancier
Teaser ‘Stilte Graag!’: Ik sla mijn kinderen (en heb geen spijt)
Maar nu eerst de eerste teaser en laten we bij het begin beginnen, dus bij het openingsverhaal met als titel ‘Ik sla mijn kinderen (en heb geen spijt).’ Een heel bijzondere vertelling, relevant en urgent, vol wrange humor en pittige pedagogiek. Wie zijn kind liefheeft, hij spaart den roede niet!
***
“Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik sla mijn kinderen. Niet zomaar af en toe een corrigerende tik, een draai om de oren of een pak voor de broek, nee, ik deel echt klappen uit. Meestal met de vlakke hand, soms met mijn vuist en heel af en toe ook met een daarvoor uitgekozen hulpmiddel. En nu ik toch eerlijk ben: het is niet iets van de laatste tijd. Nee, ik sla mijn kinderen al jaren. Met mijn volle verstand en uit volle overtuiging. Want ik houd van mijn kinderen, wil alleen het beste voor hen en soms is dat nu eenmaal een stevig pak slaag. Mijn kinderen heten Remco en Roselique en het zijn schatten van kinderen. Echte engeltjes, ik kan niet anders zeggen. Braaf, oppassend, welgemanierd, beleefd, voorkomend. Heel anders dan de meeste kinderen van tegenwoordig. De eer daarvoor komt mij toe. Mijn en mijn stevige, consequente opvoedmethoden.
Toen Remco twee jaar oud was, Roselique was nog niet geboren, ontdekte ik voor het eerste de kracht van een welgeplaatste klap. Hij was al de hele dag vervelend geweest. Druk, opstandig, jengelen, dreinen. Er viel geen land met hem te bezeilen en ik had het werkelijk helemaal gehad met zijn gedrag, was volkomen ten einde raad. Men noemt het in de boekjes en tijdschriften vergoelijkend ook wel de peuterpuberteit of nee-fase. Het advies is daar een beetje begrip voor en geduld mee te hebben. Nou, dat had en heb ik niet. En dat wilde en wil ik ook niet. Ik eis rust en gehoorzaamheid. Niets meer, maar zeker ook niets minder. Tot het uiterste getergd haalde ik met kracht uit naar het hoofd van Remco. Mijn hand raakte zijn oor dat vrijwel onmiddellijk rood kleurde. Ik schrok enorm maar het wonder geschiedde. Een verbaasde blik, een paar tranen, wat laatste gejengel en daarna was het gedoe afgelopen. Het ongewenste gedrag was voorbij en Remco werd een heel rustig en gezeglijk jongetje. Mijn schrik sloeg om in schik. Ik had het geheim van het afdwingen van gehoorzaamheid ontdekt.
Roselique had haar eerste tik al te pakken in de wieg. Remco was altijd een prettige baby geweest maar zijn zusje was helaas uit ander hout gesneden. Ze was lastig en dreigde zich te ontwikkelen tot een rasechte huilbaby. Onnodig om te zeggen dat ik daar geen enkele behoefte aan had en ook niet wenste te accepteren. Met haar oudere broer had ik inmiddels al aardig wat ervaring opgedaan in disciplinerende gedragstraining en die besloot ik nu ook op Roselique toe te passen. Het feit dat ze een zuigeling van een paar maanden oud was hield me absoluut niet tegen. Ik hield van haar en dit was voor haar eigen bestwil. Later, wist ik, zou ze profijt hebben van haar grondige opvoeding en me er dankbaar voor zijn. Ik nam me dan ook van ganser harte voor haar de eerste keer dat de gelegenheid zich aandiende een fikse tik te geven. Die gelegenheid kwam al snel. Roselique lag weer eens te brullen in haar wieg en daar moest ik niets van hebben. Reinheid, regelmaat en rust, vooral rust, daar geloof ik in. Kinderen moet je zien maar zeker niet ongevraagd horen. Stilte graag. Dus toen ze weer lag te huilen liep ik heel rustig naar boven en gaf haar met twee vingers een ferme pets in haar gezicht. Uiteraard vergat ik daarbij niet even sereen en liefdevol naar haar te glimlachen. Het was uitermate belangrijk dat ze zou zien en voelen dat ik het allemaal uit liefde voor haar deed.”
Lees verder op mijn site
