Blogpost:
BibliophileSan
Tijger, Tijger van Margaux Fragoso
En wat ben je dan gezegend als je vrienden hebt die je boeken brengen!
Zo kreeg ik ook 'Tijger, Tijger' van Margaux Fragoso in handen. Een bijzonder heftig boek!
Ik heb het gerecenseerd, maar toen ik dit weekend al mijn recensies hier op Hebban aan het plaatsen was, kwam ik erachter dat niet alle boeken die ik recenseerde bekenden waren van Hebban.
Omdat ik het lezend publiek toch graag kennis zou willen laten maken met dit boek, bedacht ik me dat ik het dan ook via deze weg hier kan plaatsen.
Nu ben ik (zoals ik in mijn eerdere blog meldde) wel echt een groentje hier, dus als het niet de bedoeling is dat ik het hierplaats, hoor ik dat graag.
Voor nu: mijn recensie van 'Tijger,Tijger':
Margaux is zeven jaar als ze in het zwembad de jongens Miguel en Ricky ontmoet, en hun stiefvader Peter.
Peter maakt indruk op Margaux, haar eigen vader is altijd gestresst en snel kwaad, terwijl Peter leuk en makkelijk in de omgang lijkt.
Samen met haar moeder spreekt Margaux af een keer bij Peter op bezoek te gaan. Dat bevalt zó goed, dat ze dat heel regelmatig blijven doen. Margaux' moeder heeft psychische problemen waar ze zelf helemaal door in beslag wordt genomen. Ze heeft dan ook niet door dat Peter Margaux steeds vaker afzondert van haar.
Op die momenten dat hij met Margaux alleen is, vertelt hij haar dat hij van haar houdt en met haar samen wil zijn. Op zeer geraffineerde wijze manipuleert hij haar zodanig, dat Margaux denkt dat zij óók zo van hem houdt... al snel blijft het niet bij woorden, en deze ongezonde relatie gaat door tot Margaux 22 is... 14 jaar lang heeft Peter haar zó in zijn macht, dat Margaux zelfs een eetstoornis ontwikkelt als ze hem tijdelijk niet mag zien en er zelf op aandringt om door hem ontmaagd te worden....
Het boek is geschreven door Margaux zelf, het zijn haar persoonlijke ervaringen.
Onvoorstelbaar dat niemand doorhad dat er iets niet klopte... dat de maatschappelijk werkers niet verder zochten... dat Peters vriendin Ines niet ingreep, zou ze écht van niets hebben geweten?
Margaux' moeder kun je het nauwelijks kwalijk nemen, verward door haar eigen hoofd en de medicijnen. Haar vader, agressief, egoïstisch en iemand die de bodem van de fles niet vreemd was, kun je van alles verwijten, waaronder ook nalatigheid (want waarom zoekt Margaux anders een vaderfiguur) maar degene die écht fout is in deze, is natuurlijk Peter.
De schrijfster heeft haar verhaal in duidelijke, no nonsense woorden verteld; zo was het en niet anders. Er komt geen zelfmedelijden naar voren, maar het is ook geen beschrijvend verhaal zonder emotie. Juist haar verwarring maakt het een rauw verhaal wat de vinger op de zere plek legt; het misbruiken van de machtspositie van een volwassene tegenover een kind; het manipuleren van een klein meisje door een schuldgevoel aan te praten; het ontnemen van een normale jeugd.
Pfff, heftig boek dus. Niet één om tussendoor even weg te leggen om gezellig iets te gaan drinken, want het laat je niet los.
Zoals al vaker gezegd, vind ik dat ik aan waargebeurde verhalen geen oordeel kan hangen in de vorm van duimpjes, aangezien ik niet vind dat ik het recht heb een oordeel over iemands leven te hebben.
Maar ik kan wél zeggen dat ik het een bijzonder aangrijpend verhaal vind...
Ik hoop oprecht dat Margaux inmiddels haar geluk heeft gevonden.
Lees verder op mijn site
