Boekverkoper
Blogpost:
Eric Herni
Verbondenheid
Juist in deze tijd waarin de wereld in brand staat en er vanuit de overheid duidelijke instructies zijn om het coronavirus het hoofd te bieden, zou je denken dat alle mensen in Nederland aan dezelfde kant staan. Dat er begrip is voor het feit dat niet alles gaat zoals het ging en dat we allemaal moeten samenwerken om een gezamenlijk doel te bereiken.
Mijn boekwinkel in Almere-Haven is nog altijd open. Soms met wat kleine aanpassingen in openings- en sluitingstijden. Omdat een collega wegvalt in verband met de opvang van zijn kinderen of vanwege korte lichamelijke kwaaltjes die alleen met een dag of twee rust verdwijnen. Om overbelasting tegen te gaan van degene die dan extra moet werken, ontkom je er niet aan om een beetje creatief zijn. Je hoopt en rekent op begrip van je klanten en over het algemeen krijg je dat gelukkig ook.
Er zijn echter altijd uitzonderingen. Mensen die volledig door het lint gaan en beginnen te schreeuwen en schelden omdat je verzoekt of ze een beetje naar achteren willen gaan als ze jou op de winkelvloer iets willen vragen. Die woest worden op andere klanten omdat die vragen of het verstandig is om met het hele gezin een niet zo heel grote winkel te betreden. Mensen die kwaad tegen het winkelraam tikken en naar hun Zalando pakketje wijzen als je al tien minuten gesloten bent.
Een paar keer per dag gaat er wel iemand helemaal uit zijn plaat omdat hij of zij alleen maar kan pinnen en niet met contant geld mag betalen. “Het is anders een wettig betaalmiddel, verdomme. Wat jullie doen mag helemaal niet!” Dan leg je uit dat een wettig betaalmiddel iets anders is dat een betaalmiddel dat je als ondernemer verplicht moet aannemen. Geduldig vertel je dat je in de bus – of in de parkeergarage – ook niet met contant geld kan betalen. Dat wij ook geen creditcards accepteren. Dat je ook vorig jaar in geen enkele winkel met een briefje van 500 euro kon betalen. Dat er goede redenen zijn om contant geld voorlopig niet meer aan te nemen.
Wat je ook zegt, de woede wordt er alleen maar groter door. Dan ben je een eikel, een wijsneus, een klootzak. “Ik wacht je straks wel op.” Opvallend is dat veel mensen die kwaad worden ook een beetje beginnen te hoesten. Alsof ze zo het laatste woord willen hebben. Ook met postpakketten is het de laatste tijd raak. Als je geen gratis plakband en stickers ter beschikking stelt dan verleen je geen service en maak je dikke winst over de rug van je klanten. Ja, die anderhalve cent vergoeding maakt ons inderdaad onvoorstelbaar rijk. Als je zoals nu ook geen ruimte meer geeft om in de winkel met je perforator en nietmachine je administratie bij te werken voordat je het kan versturen, dan kunnen mensen ontploffen. Je legt geduldig uit dat het met de 1.50 meter regel te maken heeft en dat het niet haalbaar is om iemand een half uur bij de toonbank te hebben staan. Volgens de regels kan ik dan geen enkele andere klant meer helpen.
Het zijn gelukkig uitzonderingen, want de meeste mensen begrijpen alle regels volkomen en doen ook hun best om ze te handhaven. Die ook overduidelijk proberen om het ons zo makkelijk mogelijk te maken. Je merkt dat veel mensen naar elkaar toe groeien en er een soort kameraadschap ontstaat. Samen tegen een onzichtbare vijand. Het zorgt voor een gevoel van verbondenheid. Het geldt gelukkig voor 99% van de klanten die mijn boekwinkel bezoeken. Mensen zoals u en ik. Ze begrijpen wat er aan de hand is, maken zich zorgen over het virus, missen kinderen of kleinkinderen. Opa’s en oma’s. Vrienden. Collega’s. Aanspraak. Gezelligheid. Ze komen niet zo heel vaak hun huis meer uit en worden daar verdrietig van. Er is echter wel degelijk het besef dat we samen dat corona moeten verslaan en dat daar persoonlijke offers voor nodig zijn. Voor die mensen zijn wij nog altijd open. We accepteren met moeite die enkeling die alleen aan zichzelf denkt en die blijkbaar van mening is dat alles wat er in de wereld aan de hand is alleen maar is bedacht om hem of haar het leven zuur te maken.
Als je aan het eind van een lange dag weer thuis bent, dan blijft die kleine 1% die zich meent te moeten misdragen wel in je hoofd hangen. Waarom zijn er zelfs nu nog mensen die uitsluitend aan zichzelf denken? Die werkelijk maling hebben aan alles en iedereen en geen enkele vorm van schaamte bezitten. Prima al die voorzorgsmaatregelen, maar waarom moet ik daar nu weer last van hebben? Waarom moet ik begrip opbrengen voor het feit dat ik soms wat langer moet wachten voordat ik in de winkel aan de beurt ben? Ik heb haast, dat zien ze toch wel? Als iedereen in de supermarkt een winkelwagentje moet gebruiken, dan kan ik toch wel als enige even tussendoor? Ik ben niet ziek, dus ik kan toch wel even over die jongen hangen die zijn best doet om de winkel aan te vullen?
Voor verreweg de meeste klanten doen wij nog altijd dat stapje extra. Wagen wij misschien wel ons leven om open te blijven. Ik ben ondernemer, ik wil graag helpen en wij verkopen mijns inziens essentiële producten. Die je inderdaad contant moet betalen. Alles wat niet noodzakelijk is sluiten wij af. Tijdelijk geen loterijen. Jammer dan. Er mogen maar tien tot twaalf mensen tegelijk in mijn winkel staan. Dan moet je een keuze maken. Als het te druk wordt bij de pinautomaat dan kan niemand meer een tijdschrift kopen. Dus gaat die automaat soms een uurtje op slot. Lastig als je geld wilt opnemen, maar buiten staan ook geldautomaten. Het is soms behelpen, dat begrijp ik. Het wordt echter niet beter als ik ook moet sluiten.
In tijden van crisis laten mensen zien hoe ze werkelijk zijn. Het grootste deel blijkt geweldig te zijn. Lief. Welwillend. Behulpzaam. Inlevend. Fantastisch.
Daar doen wij het voor.
Lees verder op mijn site
