Vergeten boeken? Eigenlijk is dat best een terechte vraag. Maar voor iemand met een hersenbeschadiging? Dat voelt niet goed. Dat is een regelrechte vorm van martelen! Zo voelt dat. Maar, de tijd heeft mij mild gemaakt. Een Hebban geeft mij hier een positieve wending aan door naar het positieve van de vraag te kijken: Paul, welke boeken kun je je nog herinneren? De naam van de schrijver, de titel, de inhoud, een kenmerkende hoofrolspeler, een opmerking die je bij is gebleven. Wat om het even, het zijn vragen die een beroep op mijn gefragmenteerde geheugenketting doen [de harde schijf van mijn goedwies is kapot door een verkeersongeval] en waar ik wel of niet bij kan. Het is frustrerend om niet meer bij de druk- en digitale letters te kunnen. Je niet kunnen herinneren van wat je gelezen hebt. Een titel, een naam van een auteur, een afbeelding. Werkt de trigger van je herinnering? Meestal niet, of heel vaag. Maar toch is er bij mij een mechanisme: waarom voelt dit boek zo goed, wat is er aan de hand, heb ik het gelezen, wanneer, herken ik de afbeelding, wat maakt het dat ik het gevoel heb dat ik het boek - op een of andere manier - ken? Waarom faalt het herkenningsmechanisme? Soms lees je een nieuw boek uit deze tijd, een boek uit een serie. Je hebt het gevoel het gelezen te hebben. Je leest, je voorspelt, je hebt de vage contouren uit het verleden van de hoofdpersoon te pakken en dan? En dan krijg je de behoefte om de hele serie opnieuw te lezen. Geweldig als alle stukjes weer op hun plaats vallen. Neem Winnetou en Old S...hand, Agatha Cristie, Biggles, enz. Het is een complete herontdekkingstocht. En dan die andere kant van geleidelijke kwaliteitsontwikkeling, die is zichtbaar aan mij voorbij gegaan. Het is net als of je van de lagere school in een keer door gaat naar een universiteit. Het is kwalitatief beter, snelle en gecompliceerder geworden. Voor mijn brein vormen de boeken van bijv. een Wallander en een Jussi Alder Olsen een uitdging voor mijn brein. Ze laten je stapje voor stapje je eigen dader profiel opstelen. En toch had het passief consumeren van die boeken in vroeger dagen wel iets. Alleen dat iets dat kan ik niet beschrijven. Is het nostalgie? of toch iets anders? Daar schieten mijn vaardigheden toch behoorlijk tekort. Nederlands was vroeger niet echt mijn ding, met al die moeilijke termen die je bij een vreemde taal in het koeterwaals ook nog eens tegen kwam. Maar voor mij vormt dat nog steeds geen beletsel om een boek te lezen. Ook dat vergeten boek niet. Het mooi dat we allemaal ouder worden en dat de zorg zo goed geregeld is. Ik kom uit een sterk geslacht. Mijn oom werd 102 - op 2 dagen na - en de stand van de medische wetenschap gaat zo snel, dat ik wel een 120 halen kan. En dat is positief: ik heb een zee van tijd om al die gefragmenteerde boeken te lezen. Alleen inhalen van wat ik allemaal had kunnen lezen, dat lukt mij niet omdat de randen van het speelveld dichter bij zijn dan die van mijn geheugenveld. Eigenlijk ben ik op het deelterrein van druk- en digitale letters best een gelukkig mens: ik heb heel wat Hebban-mensen om mij heen die me op een geweldig boek wijzen of met een stukkie commentaar een extra dimensie mijn beperkend brein een zetje geven of keihard zeggen dat ik geen gelijk heb. En binnen de bescherming van de Hebban-community is dat gewoon mogelijk, zonder dat er honkbalknuppels aan te pas komen. Kortom: wie triggert mij geheugen met hier en daar een vergeten boek?
Reacties op: Vergeten boeken? Een regelrechte vorm van geestelijk martelen voor iemand met een hersenbeschadiging - Zo'n vraag stel je niet, of toch?
