Auteur
Blogpost:
Mascha Gesthuizen
Verre vriend
Vier kinderen waren dood. Gegrepen door de trein omdat de Stint een moment niet deed wat hij had beloofd, namelijk kinderen veilig van A naar B brengen. Er kwam een tijdelijk verbod en een gedegen onderzoek naar de oorzaak van de hapering. Inmiddels is gebleken dat er meerdere zaken niet deugen aan de Stint maar die kunnen met enkele aanpassingen verholpen worden. Omdat dat nog niet is gebeurd, is het voorlopige verbod omgezet in een definitieve. Na aanpassing kan toestemming voor gebruik in het openbaar verkeer opnieuw aangevraagd worden. Ondertussen zit de dagopvang in Nederland met een probleem. Helemaal gewend aan de inzet van de Stint hebben zij in de loop der jaren hun logistiek afgestemd op de reikwijdte van het ding. Lopende kinderen is geen optie meer.
Ik laat mijn gedachten de vrije loop. Lopende kinderen. Ik stam nog uit de tijd dat teksten als leefstijl, preventie, stoppen met roken en dagelijks een half uur bewegen, nog geformuleerd moesten worden. Elke basisschoolklas, toen lagere school klas genoemd, had maximaal één dik kind. Op het schoolplein speelde je overlopertje, een rennende aangelegenheid waarbij je je leven waagde door het schoolplein over te steken waarbij je moest zien te ontkomen aan de klauwen van je collega leerlingen die op dat moment alleen nog luisterden naar de naam Vanger. Soms kwam er een springtouw voorbij en verder kon je vrijwillig oxyuren oplopen in de zandbak.
Bij ons op school kwamen en gingen de meeste kinderen lopend. Alleen de allerkleinsten kwamen met een ouder of een oudere broer of zus. Je mocht je fiets alleen in de fietsenstalling zetten als je buiten de dorpskern woonde. Ik had pech. Om thuis te komen moest ik naar de dijk lopen. De grens van de dorpskern! Maar dan ging ik twee keer de hoek om en vervolgde ik mijn weg weer richting school, maar nu over de parallel gelegen onverharde straat. Had die straat maar rechtuit gelegen, dan had ik met de fiets kunnen gaan. Maar ja, zo was het niet.
Tussen de verharde weg het dorp ùit en de onverharde weg het dorp ìn stond de boerderij waar Walter woonde. Ze hielden er melkkoeien en varkens. Als je in de winter achterom liep, via de stal, werd je warm ontvangen. De koeien stonden op stro. De vochtig warme lucht geurde naar vers hooi en koeien. Een lui geloei werd afgewisseld door het geluid van hooi dat vermalen werd door de stevige kaken. Het was altijd spaarzaam verlicht, gelig licht dat de indruk gaf sfeervol te zijn, maar wat in feite gewoon nog niet zo efficient en rendementvol was als tegenwoordig. De varkens zou je nu superbiologisch noemen. Elke ochtend werden ze door Walters vader uit de stal gelaten en het erf over geleid. Opgewonden knorrend kwamen ze recht op ons af om op het laatste moment naar links te zwenken. De poort naar de wei naast ons huis stond nog open van de vorige avond; ze konden zo doorlopen. In de wei was een enorme modderpoel. Algauw nadat de poort gesloten was, klonk het soppige en zuigende geluid terwijl de varkens hun modderbad namen. De rest van de dag scharrelden ze rond, wroetten met hun neus in het gras en in de klei, of lagen lekker in de zon. Het erf waar ze over liepen, op weg naar de wei, verbond de twee wegen waar de boerderij tussen lag. Aan de verharde weg was de toegang tot het erf.
Foto: Charles Keijser
Aan de onverharde weg stond een schutting naast de poort van de wei, scheef weggezakt tegen de oeroude kastanjeboom met zijn statige kruin die het grootste deel van het jaar verscholen ging achter het blad. De boon markeerde het eindpunt van het erf. De schutting was van slecht hout gemaakt, de steunlatten aan de zijkanten waren gebroken, het hout was groen uitgeslagen en alleen aan de kant van de boom was hij stevig vastgemaakt aan een post. Als je er even tegenaan duwde aan de poortkant, kon je zo van het erf naar onze straat glippen. En andersom.
Walter was de jongste boerenzoon en zat bij mij in de klas. Als Walter en ik vrienden waren, sneed ik een stuk van mijn looproute af door over het erf te gaan. Als we vijanden waren, liep ik om. Dilemma’s over reikwijdte kende ik niet. Je deed het met hoe het was.
Toch was ik het liefst vrienden met Walter. Zonder dat hij het wist, ontkwam ik door hem aan een stuk eenzaamheid. Naast natuurlijk de gezelligheid die een vriendschap kan brengen, bekortte ons contact mijn looptijd met de helft door het erf over te steken. Een halvering van mijn eenzame piekertijd die me toen al parten speelde.
Nu is heel kinderopvang-Nederland in rep en roer vanwege het ontbreken van de Stint. Er wordt zelfs geopperd het ding gewoon te gebruiken omdat de pakkans klein is. Een kleine pakkans. Hoe groot was de kans dat die trein die ene kar zou grijpen op het spoor? Het gebeurt niet, tot het wel gebeurt. Pessimistisch misschien, maar voor vier kinderen pakte die kleine kans desastreus uit. Verscheurde gezinnen. We weten nu wat de mankementen zijn. Dan wil je toch niet alles ophangen aan het gebruik van zo’n ding?
Ga lekker lopen met die kinderen. Zoek vrijwilligers die dat mee begeleiden. Beweging is voor iedereen goed. Altijd. In vele opzichten. Lopen werkt antidepressief, reduceert gewicht, geeft een goede conditie. Lopen verbindt. Voor je het weet krijg je post van een oude goede buur…
Lees verder op mijn site
