Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Waarom ik zelden moeilijk doe (in mijn poëzie)
Ik begrijp dat niet goed. Wanneer ik schrijf, is het niet mijn doel om de lezer attent te maken op mijn kennis van de Nederlandse taal, maar om een verhaal te vertellen of een gevoel over te brengen. De taal is ondergeschikt, niet meer dan een middel om dat doel te bereiken. Taal moet, naar mijn aanvoelen, een middel blijven, geen hindernis die de lezer moet nemen om tot de kern van de zaak te komen.
Dat geldt voor mij zeker voor poëzie. Een gedicht draait toch heel vaak om één enkel gevoel, situatie of detail dat je aan je lezer wilt overbrengen? Dan zit opgezwollen taal je enkel maar in de weg, lijkt me. Blijkbaar denken velen daar anders over. Dat is absoluut hun goed recht, maar dan verbaast het me niet dat veel mensen zeggen dat ze literatuur, en dan vooral poëzie, zo ‘moeilijk’ vinden. En dan kan je je als schrijver de vraag stellen: wil ik vooral moeilijk doen, of streef ik andere zaken na met mijn schrijfsels?
“Something that you feel will find its own form.”- Jack Kerouac
Isn’t it?
Onlangs keek ik naar een op zich best interessante documentaire. De commentator van dienst was zo’n BBC-type die heel lyrisch deed over zowat alles dat in beeld kwam. En hoewel ik normaal gezien wel hou van die Britse welbespraaktheid, stoorde het me plots mateloos. Zo erg, dat ik met geen mogelijkheid nog van de documentaire kon genieten. Het werd onmogelijk om op de inhoud te focussen, ook al was die nog zo tremendously astonishing absolutely marvelously interesting.
Isn’t it?
Terwijl de commentator in alle mogelijke superlatieven bleef ratelen over het geweldige landschap, kon ik enkel maar denken: Waarom moet elke boom met zoveel poeha bezongen worden in vlekkeloos Oxford English? Ja, ik weet dat jullie Britten 37 synoniemen hebben voor elk woord, maar daarom hoef je die nog niet allemaal in één zin te gebruiken. Waarom doe je niet gewoon een keer normaal, man? Zo geweldig is het nu ook weer niet.
Dat heb ik ook met literatuur. Hoewel ik er vaak wel van kan genieten, hoor, van poëtische beschrijvingen, metaforen en wollig taalgebruik, maar het hoeft zeker niet altijd en overal en heel vaak staat de taal het verhaal gewoon in de weg. Dat zijn van die boeken die je leest omwille van de taal en de beschrijvingen. Leuk, maar soms wil ik me gewoon onderdompelen in een fijn verhaal.
Er zijn voorbeelden genoeg van prima boeken in een eenvoudig taalgebruik die mateloos boeien – niet ondanks maar dankzij de mensentaal waarin ze geschreven zijn.
“Easy reading is damn hard writing.” – Nathaniel Hawthorne
Lees verder op mijn site
