We kennen het allemaal: die boeken waarvan je op pagina 1 al weet dat aan het einde van het boek de twee hoofdpersonen een relatie hebben. Of een boek waarvan je weet dat de hoofdpersoon stomme dingen gaat doen, maar dat het aan het einde allemaal goed komt. Een detective waarbij jij een half boek eerder dan de speurder al weet wie de moordenaar is. De literaire kwaliteit is, laten we zeggen, niet de allerhoogste. En toch lezen we het.
Waarom lezen we boeken waarvan we eigenlijk al weten hoe ze af gaan lopen? Ontzeggen we onszelf daarmee niet het plezier van het ontdekken en van het lezen? Maken we het onszelf niet te makkelijk? Of helpen deze boeken ons juist omaan het lezen te blijven?
Kheb al een paar harlequintjes gelezen, die beter waren dan menig ‘heel goede’ boeken. Zelfs bij 2 harlequintjes een paar traantjes gelaten en das heeeel straf!
Als je even zin hebt in niet te veel denkwerk, dan is pulp heerlijk! Leest lekker door en je geniet heerlijk van het verhaal. Op z,n tijd pulp vind ik heerlijk 😉
