Boekverkoper
Blogpost:
Eric Herni
Woede
De regels zijn simpel en al maanden hetzelfde. Houd afstand, winkel alleen, blijf thuis als je griep hebt of verkouden bent en draag bij voorkeur een mondkapje. Het is te overzien. Per winkel komen er een paar regeltjes bij. In ons geval mogen wij geen balpennen uitlenen aan mensen die in de winkel een kaart willen schrijven of een pakketje verzendklaar willen maken. Iets met 1.50 meter afstand houden en dat gaat niet meer als iemand op z’n gemak een gedichtje gaat bedenken voor in een verjaardagskaart of bij de balie een douaneformulier moet invullen voor dat pakketje naar Amerika.
Vrij logisch, zou je denken.
Een enkeling ontvlamt echter in withete woede. Die vragen met luide en soms bulderende stem waar dat allemaal op slaat. Je vraagt je af of ze geen televisie kijken of kranten lezen en sowieso weten dat er iets als corona bestaat. Nogmaals, wij riskeren een behoorlijke boete en zelfs sluiting van de winkel als bij controle blijkt dat wij mensen wél toestaan om de regelgeving aan hun laars te lappen. Waarom maak je dat pakket niet thuis verzendklaar? Of ontdek je echt pas als je bij ons over de drempel stapt dat die enorme doos nog niet is dichtgeplakt? Of dat zelfs de doos nog volledig ontbreekt? Gelukkig begrijpt 99,5% van de mensen hoe het allemaal werkt, maar die halve procent kan toch wel voor ergernis en onrust zorgen. Die komen nooit meer terug (ook al heb je sommige werkelijk nog nooit eerder in je winkel gezien) of schreeuwen bij de uitgang dat ze ons voor de rechter dagen. Tot op heden heb ik nog geen oproepen ontvangen, maar hopelijk kan de rechtbank in Lelystad ze straks een beetje achter elkaar inplannen.
Mensen kunnen woest worden, alsof je hun favoriete huisdier zojuist onder een stapel boeken hebt bedolven. “Dus ik moet nu helemaal weer naar huis om een pen te halen?” Nou, je mag er ook eentje kopen, maar nog altijd moet je naar buiten om die brief te schrijven. Er staat een mooie houten tafel tegenover de winkel. Je kan er nog zitten ook. Helaas is het niet voldoende. Niets schrijft zo lekker als een geleende pen van de boekwinkel op het gepolijste hout van de toonbank. Iets waar ze de hele week al naar hebben uitgekeken en dat ze op het laatste moment resoluut door de neus wordt geboord door een arrogante boekhandelaar die geen boete van duizenden euro's wil betalen. Alsof wij kapitalen verdienen aan die ene enveloppe met postzegel.
Gelukkig komen de meeste mensen met mondkapjes binnen, blijven even buiten wachten als het te druk is in de winkel en houden binnen keurig afstand. Ze rekenen geduldig hun boeken af, kopen hun tijdschriften of brengen het volledig ingepakte pakketje naar de balie van PostNL. Ze kijken net als ik met opperste verbazing naar die mevrouw die staat te schreeuwen bij een collega van mij omdat die de gore moed had om juist haar te vertellen dat ze niet gezellig en zeer uitvoerig met haar buurvrouw bij ons in de deuropening mag gaan vertellen over haar vakantie in Noord-Italië. Hoe goed alles daar geregeld was, met hoeveel discipline ze omgaan met het virus. Dat iedereen zich aan de regels lijkt te houden.
Zoveel beter dan in Nederland, waar je verdomme niet eens even rustig een brief mag schrijven bij de toonbank van de boekwinkel.
Lees verder op mijn site
