Ik ben een vrouw van 53 jaar. Ik voel me nergens bij horen. Ik zou me graag ergens thuis willen voelen en verlang naar een eigen familie. Ik denk sterk aan het verhaal van Remie die alleen op de wereld staat. Sinds klein kind voel ik me een buitenbeentje. Het leven is net als een trein. Ik zit met mijn ouders en familie in de trein. Bij ieder station stappen er mensen in en uit. Mijn ouders zijn overleden en met mijn familie zit ik niet op een lijn en ook die stappen onderweg uit. Waar ga ik nu naartoe? Mijn grootste angst is dat wanneer ik oud en versleten ben er niemand naar me omkijkt. Ik heb mijn kinderen moeten verlaten. Ik ben bang voor de karma die zal komen die me laat ervaren hoe het voelt om verlaten te worden. Wat mij nu sterk maakt is de hoop in de Heer en de goede kant van de mens. Zolang dat ik mijn leven goed zal leiden, zal er altijd een uitweg voor mij zijn. Ik voel me een slecht mens, maar ik geloof dat God mij de weg zal wijzen. Hij is mijn hou vast in het leven.
