‘Kerkmoeder’ werd Catharina Halkes genoemd. Internationaal haalde ze het nieuws omdat ze de paus niet mocht toespreken. Helemaal waar was dat niet, maar het publicitaire effect beviel haar wel. Al jong nam ze geen genoegen met beperkingen voor vrouwen in kerk en samenleving. Ze mobiliseerde andere vrouwen om daar tegenin te gaan. Haar strijdterrein was dat van geloof en theologie. Gedreven door een visioen van gelijkwaardigheid eiste ze een andere spirituele gemeenschap. Inhakend op achtereenvolgende vernieuwingsbewegingen van haar tijd sprak ze een groot publiek aan. Duizenden generatiegenoten bewonderden haar. Ze gold als een boegbeeld omdat ze zich durfde uit te spreken. In academische kring behoorde ze tot de weinige vrouwelijke professoren. Eenduidig was ze allerminst: keurig en radicaal, een gesoigneerde dame die sigaren rookte, een neerlandica die als feministisch theologe naam maakte, een hoogleraar die geen proefschrift had geschreven, en een echtgenote en moeder met daarnaast een compleet ander leven.
