In september 2012 werd het oude gebouw van het Koninklijk Atheneum Ninove aan de Dreefstraat gesloopt. Ondertussen verrijst op dezelfde plaats een modern gebouw, ongetwijfeld aangepast aan de noden van het hedendaags onderwijs. In het oude gebouw waren geen beamers, geen computers of smartboards. Lesgeven gebeurde in hoge lokalen met bedenkelijke akoestiek, met bord en krijt. De turnzaal was versleten, de sanitaire voorzieningen waren ondermaats, de brandveiligheid liet te wensen over. Daar zou men toch geen traan om laten?
Maar een schoolgebouw is uiteraard meer dan stenen en muren. Een schoolgebouw ademt emotie. Hier groeiden generaties jongeren op. Alle jongens, en later ook meisjes, die door de groene poort binnentraden, onzeker en verlegen, verlieten de school zes jaar later, klaar om de wereld te veroveren. Bij het zien van de fotoÕs van Tomas Gheys, oud-leerling en kleinzoon van directeur Maurice Gheys, worden we vervuld van nostalgie. Op deze fotoÕs is het afscheid een feit. Het leven in het oude gebouw is definitief voorbij. Toch is de tristesse van de fotoÕs ook een vorm van schoonheid. De schoonheid van verlaten gebouwen, de schoonheid van verval, vaag als herinneringen, scherp als herinneringen.
Maar een schoolgebouw is uiteraard meer dan stenen en muren. Een schoolgebouw ademt emotie. Hier groeiden generaties jongeren op. Alle jongens, en later ook meisjes, die door de groene poort binnentraden, onzeker en verlegen, verlieten de school zes jaar later, klaar om de wereld te veroveren. Bij het zien van de fotoÕs van Tomas Gheys, oud-leerling en kleinzoon van directeur Maurice Gheys, worden we vervuld van nostalgie. Op deze fotoÕs is het afscheid een feit. Het leven in het oude gebouw is definitief voorbij. Toch is de tristesse van de fotoÕs ook een vorm van schoonheid. De schoonheid van verlaten gebouwen, de schoonheid van verval, vaag als herinneringen, scherp als herinneringen.
