Een dochter beschrijft hoe het voelt om haar moeder bij te staan en in alles te begeleiden, terwijl langzaam maar zeker het ragfijn gesponnen web van dementie zich om haar moeder sluit. 'Het lijkt op het begin van dementie ...', zo luidt de diagnose van de geriater na diverse onderzoeken bij een 86-jarige vrouw. Vanaf dat moment verandert het leven voor haar en haar dochter, die er alles aan doet om het leven voor haar moeder zo aangenaam mogelijk te maken. Dat dit niet gemakkelijk is, blijkt uit het verslag dat de dochter doet over de confrontatie met deze ziekte, de onzekerheid over de juiste manier van aanpak én de twijfels over de diagnose. Het beklemmende gevoel dat er geen uitweg meer mogelijk is drukt zwaar op de levensvreugde, die de dochter gelukkig door relativering en humor toch voldoende weet te bewaren. In flashbacks wordt meer duidelijk over het leven van de moeder en de persoon die zij altijd is geweest. De uiteindelijk onvermijdelijke opname op een gesloten afdeling brengt de dochter in een gevecht met zichzelf, omdat zij niet kan accepteren dat zij er, door het verlenen van haar toestemming, mede debet aan is dat haar moeder haar zozeer gekoesterde zelfstandigheid en levensvrijheid moet opgeven. Proza wordt afgewisseld met poëzie, waardoor aan de gevoelens meer diepgang wordt gegeven. De onverbrekelijke liefdesband tussen moeder en dochter loopt als een rode draad door het verhaal. Een band die zelfs de zeer plotselinge dood van de moeder niet kan verbreken. 'Ik kan Dansen op de Stilte iedereen aanraden die met dementie te maken heeft of krijgt. Dat kan zijn uit eigen persoonlijke ervaring, maar ook verwacht ik dat mensen die tijdens een opleiding en professioneel te maken krijgen met de zorg voor mensen met dementie, hier veel van kunnen leren.' Prof. Frans Verhey, hoogleraar Ouderenpsychiatrie, Alzheimer Centrum Limburg, Universiteit Maastricht.
