Marlie heeft het helemaal voor elkaar. Ze is zeventien, heeft haar middelbare school afgerond en zit op de opleiding van haar dromen. Maar er is één klein probleem: ze heeft anorexia. Na veel behandelingen wordt het duidelijk dat de kliniek de enige optie is. Dus daar gaat ze, vijfenzeventig kilometer verwijderd van huis. Tijdens haar eerste wandeling weer buiten de kliniek wordt de ernst pas echt zichtbaar wanneer ze in een rolstoel door haar groepsgenootjes wordt voortgeduwd. Ze weegt dan nog amper veertig kilo. Op een sympathieke toon geeft Marlie je een beeld van wat de ziekte anorexia met haar leven doet. Het leven in een roes. Denken aan eten, calorieën tellen en verbranden. Op meeslepende wijze vertelt ze over haar worsteling, perfectionisme en negatieve zelfbeeld. Positief schrijft ze over haar weg naar herstel van anorexia.
