In dit boek wordt duidelijk dat men aan de andere kant van de tegenwoordige grenzen anders omging met verdachten en veroordeelden. Geen wazige praktijken om mensen te arresteren. Geen beul en martelingen om mensen tot een (valse) bekentenis te dwingen. Geen in beslag genomen bezittingen waar Schout en Schepenen zich aan verrijkten. Als er geen of amper bewijs was voor de verdenkingen werden mensen zelfs vrijgesproken. Ook konden de verdachten gebruik maken van advocaten en raadsheren voor hun verdediging. Ook al waren de machthebbers op dat moment de Fransen, Karolingische wetten waren verboden. Mensen werden humaner behandeld en bestraft. Bekentenissen werden vrijwillig afgelegd.In onze contreien zou en moest iemand veroordeeld worden. Gevangenisstraf of een andere straf bestond nauwelijks of niet. De Schout nam schijnbaar alleen genoegen met de doodstraf en de hele boel in beslag nemen. De familieleden van de geëxecuteerden werden niet alleen weduwe of wees, maar ook nog bedelarm en dakloos. Dat waren de rechten die de mensen in Overmaeze hadden. Gelukkig hebben de Franse bezetters in de 18e eeuw niet alleen ellende en oorlog naar onze streken gebracht, maar ook goede dingen waar wij in de 21e eeuw nog steeds voordeel aan hebben.
