Net als in haar debuut bewandelt Stockett meesterlijk de lijn tussen confronterend en hoopvol: De calamiteitenclub vertelt over een zwarte bladzijde in de geschiedenis, maar behoudt altijd Stocketts kenmerkende humor en luchtigheid
Mississippi, 1933. Birdie is met haar vierentwintig jaar al bijna een oude vrijster. Na het overlijden van haar vader rust de zorg voor haar moeder en oma grotendeels op haar schouders. De familie heeft een huurachterstand en zal snel aan geld moeten komen om niet uit hun huis te worden gezet. Birdie wordt op de trein gezet met een heldere opdracht: geld loskrijgen van Frances, haar zus die sinds haar huwelijk met een rijke man al het contact met haar familie heeft verbroken.
Frances blijkt gelukkig bereid Birdie te helpen, maar vraagt haar in de tussentijd bij te springen in een opvangtehuis voor meisjes waar Frances vrijwilligerswerk doet. Birdie schrikt van de erbarmelijke omstandigheden in het tehuis en sluit een vriendschap met de elfjarige Meg. Meg is door haar moeder afgestaan, maar aan de omstandigheden waaronder dat is gebeurd, lijkt iets niet te kloppen. Welke geheimen verbergt het tehuis? Terwijl de zomer overgaat in de herfst en de Grote Depressie zijn greep op de maatschappij verstevigt, raakt Birdie er steeds meer van overtuigd dat de meisjes in het tehuis, en hun onzichtbare moeders, een groot onrecht is aangedaan. En dat Meg en zij misschien wel de enigen zijn die daar iets aan kunnen doen.
De pers over Een keukenmeidenroman
‘Een absolute hit. Stockett slaagt erin de sfeer van de zuidelijke VS overtuigend weer te geven via een bekwaam opgezet plot die het boek doet lezen als een trein.’ de Volkskrant
‘Een warme, onderhoudende en soms ook hilarische pageturner. Je sluit Stocketts personages in het hart.’ De Telegraaf
‘Stockett is een rasvertelster die haar meeslepende verhaal met gevoel voor timing brengt.’ De Standaard
