Het hartverscheurende, autobiografisch verhaal van Aylin Ozturk die schrijft over een jeugd vol mishandeling en verwaarlozing door haar biologische ouders. Signalen worden compleet genegeerd door hulpverlenende instanties. School, dat een uitvlucht werd van thuis, begon ook langzamerhand een hel voor haar te worden. Ze werd ook hier een buitenbeentje en voelde zich nergens meer veilig. Een verloren meisje die moest overleven in een boze wereld, beschrijft ze zelf. Door het veelvuldig weglopen werd ze uiteindelijk uit huis geplaatst. Later kreeg ze ook te maken met agressie en geweld binnen haar relatie. Haar gebrek aan zelfvertrouwen en lage zelfbeeld, maakte dat ze het zowel op school als op werkplekken niet kon volhouden. Uiteindelijk resulteerde dit in een zware depressie en een zelfmoordpoging op haar 23e. Om haar wrok tegenover haar ouders en falende Jeugdzorg kwijt te raken, schreef ze dit boek. Ze hoopt ook door middel van dit boek steun te bieden aan alle lotgenoten.
