De Griekse auteur Nikos Kachtitsis emigreerde in 1956 naar Canada en keerde pas in 1970 naar zijn geboorteland terug, om er kort daarop te sterven, slechts 44 jaar oud.
Zijn hoofdwerk De held van Gent (1967) presenteert hij als de Griekse ‘vertaling’ van een in het Nederlands geschreven manuscript, waarvan de auteur een klerk aan het Gentse gerechtshof zou zijn. Deze eerste Nederlandse vertaling van de hand van Gunnar De Boel zet Kachtitsis’ literaire spel verder.
Samen met het in 1964 verschenen Het balkon vormt De held van Gent een tweeluik. Beide romans brengen de mythologie van spionage en ballingschap tot leven, waaraan Kachtitsis en enkele nauwe vrienden jarenlang hadden gewerkt: een cyclus van verhalen die zich situeert in het Gent van de belle époque en het koloniale Afrika van het interbellum.
Deze door Maurice Maeterlinck, Edgar Allan Poe en onrechtstreeks ook door Multatuli geïnspireerde detectiveroman gaat in essentie over de onmogelijke taak waarvoor elke schrijver – die als een spion zijn personages belegert – zich in wezen gesteld ziet: hun innerlijk op een objectieve wijze te beschrijven.
Op deze manier wordt Kachtitsis’ ‘Gentse diptiek’, met zijn onbetrouwbare verteller die nooit de belofte inlost om klare wijn te schenken, een voorloper van Paul Austers New York Trilogy (1985-1986).
Zijn hoofdwerk De held van Gent (1967) presenteert hij als de Griekse ‘vertaling’ van een in het Nederlands geschreven manuscript, waarvan de auteur een klerk aan het Gentse gerechtshof zou zijn. Deze eerste Nederlandse vertaling van de hand van Gunnar De Boel zet Kachtitsis’ literaire spel verder.
Samen met het in 1964 verschenen Het balkon vormt De held van Gent een tweeluik. Beide romans brengen de mythologie van spionage en ballingschap tot leven, waaraan Kachtitsis en enkele nauwe vrienden jarenlang hadden gewerkt: een cyclus van verhalen die zich situeert in het Gent van de belle époque en het koloniale Afrika van het interbellum.
Deze door Maurice Maeterlinck, Edgar Allan Poe en onrechtstreeks ook door Multatuli geïnspireerde detectiveroman gaat in essentie over de onmogelijke taak waarvoor elke schrijver – die als een spion zijn personages belegert – zich in wezen gesteld ziet: hun innerlijk op een objectieve wijze te beschrijven.
Op deze manier wordt Kachtitsis’ ‘Gentse diptiek’, met zijn onbetrouwbare verteller die nooit de belofte inlost om klare wijn te schenken, een voorloper van Paul Austers New York Trilogy (1985-1986).
