Gwenc'hlan…Mijn meester, naar wie al mijn gedachten uitgaan, nu ik verlangend begin uit te kijken naar het ogenblik dat ik hem zal weerzien in de andere wereld, achtger de nevelen….Wij Druïden, waren er terecht van overtuigd dat we onze kennis niet mochten doen verstarren door haar neer te schrijven en dat we haar mondeling moesten overdragen, en niet met inkt. Maar toen kwam het herfsttij der Druïdedienst, en nu een aantal onder ons zich hebben bekeerd tot de religie van de ene god, en de andere verdwenen zijn, nu moeten we wel schriftelijk vastleggen wat anders zou verloren gaan, bij gebrek aan inwijdelingen… Het lijkt dus erg prijzenswaardig dat zij die overblijven - onder wie ikzelf - hun herinneringen zouden toevertrouwen aan het papier, zo broos en vergankelijk, maar in deze tijd de enige mogelijkheid die ons rest om onze kennis te komende eeuwen te laten doorstaan…mijn herinneringen bezwaren mijn hart, veranderen in tranen…tranen die zich vermengen met inkt… Gwenc'hlan….mijn meester…
