Het manuscript van Le con d’Irène, dat Louis Aragon pas eind jaren 20 voltooide, groeide en groeide. Een groot deel ervan vernietigde hij, wellicht daartoe aangezet door sommige surrealisten, die zijn radicale belijdenis van een vrije moraal en van de erotiek als drijvende kracht te ver vonden gaan. Vooral de figuur Irène, toonbeeld van sensualiteit en genotzucht was een steen des aanstoots. Niettemin verscheen de korte tekst Le con d’Irène (met tekeningen van André Masson) in 1928 -anoniem- in een aparte uitgave, die onder de toonbank werd verkocht. Nadien volgden nog diverse andere edities, waaronder ook roofdrukken omdat Aragon zich inmiddels van het auteurschap distantieerde. Pas in 1986, vier jaar na zijn dood, werd Le con d’Irène officieel onder Argons naam gepubliceerd. Een unieke een curieuze tekst van een wilde gedrevenheid. Een mengeling van Céline en Sade: de nederlaag van de burgelijke moraal, bezongen in een erotische context.
