De memen van Lara – wat zijn dat? Iets in de hersenen, moeten we aannemen, het zal wel iets met het geheugen te maken hebben, de microscopische dragers van onze herinneringen zijn het wellicht. Dat komt al aardig in de buurt van de indruk die Astrid Lampes gedichten op het eerste gezicht maken: waarnemingen, associaties, dagelijkse beslommeringen, kortom alles waar ons hoofd van omloopt. Maar al gauw zien we: het is geen rommelzootje, en al helemaal geen keurig geordend geheel. Astrid Lampe maakt er wat moois van; het klinkt fameus, het ziet er fascinerend uit, de ontroering is voelbaar – we zouden haast zeggen dat er niets zo fameus, fascinerend en ontroerend is als een schijnbaar willekeurig hoekje van schijnbaar willekeurig hoofd. Op die manier maakt Lampe ons leven feestelijk – wie het even niet meer zo kan zien hoeft alleen maar ‘De menen van Lara’ op te slaan om zich weer totaal in het gewoel op te laten nemen.
