Het is niet makkelijk om een vader met een concentratiekampsyndroom te hebben. Vooral als je enig kind bent. Guida Joseph, een gevierd illustrator, had dat op een zeker moment wel onder ogen gezien en verwerkt, maar net toen het vaderboek dicht kon ging het moederboek open. Zij nam de zorg voor haar zieke oude moeder op zich, denkend dat zij elk moment kon sterven. Vijf jaar later leeft haar moeder nog steeds, en al die tijd is Guida getuige van de wijze waarop die licht dementerend en tamelijk alcoholistisch dieper de ouderdom in glijdt.
Toch levert al deze misere ook iets op: doordat ze zich gedwongen ziet zich in de levens van haar ouders te verdiepen komt ze tot verrassende inzichten over haar ouders en zichzelf, en ze ervaart dat ondanks, of juist dankzij woede, wanhoop én humor, er ook van deze situatie iets te maken valt. Een schitterende graphic memoir bijvoorbeeld. En dat er een rode draad doorgeknipt kan worden, zodat trauma niet van generatie op generatie wordt doorgegeven.
Toch levert al deze misere ook iets op: doordat ze zich gedwongen ziet zich in de levens van haar ouders te verdiepen komt ze tot verrassende inzichten over haar ouders en zichzelf, en ze ervaart dat ondanks, of juist dankzij woede, wanhoop én humor, er ook van deze situatie iets te maken valt. Een schitterende graphic memoir bijvoorbeeld. En dat er een rode draad doorgeknipt kan worden, zodat trauma niet van generatie op generatie wordt doorgegeven.
