Meneer Hon behandelt zijn vissen met respect. Voordat hij ze opdient, heeft hij ze met geduld gevangen, met zorg gefileerd en met liefde bereid. Niet voor niets is zijn restaurant in een Aziatische miljoenenstad wereldberoemd ? zó beroemd dat een jonge Westerse kok haar veilige bestaan opgeeft om er stage te kunnen lopen.
Eenmaal in Hons keuken wordt ze op zichzelf teruggeworpen. Wekenlang snijdt ze zwijgende dode vissen van hun graat, want zolang ze zich de taal noch het denken van haar leermeester eigen maakt, kan ze hem slechts imiteren. Als ze besluit om in de avonduren wat te gaan bijverdienen, beginnen het gebrek aan communicatie, de onzekere positie in de keuken en de innerlijk gevoerde gesprekken haar parten te spelen.
In haar roman De stille stad toont Threes Anna met poëtische en pijnlijke precisie hoe vissen sterven als je er het mes in zet, hoe snel het licht in hun ogen dooft zodra je ze uit het water tilt, hoe eenzaam iemand kan zijn tussen miljoenen anderen.
Eenmaal in Hons keuken wordt ze op zichzelf teruggeworpen. Wekenlang snijdt ze zwijgende dode vissen van hun graat, want zolang ze zich de taal noch het denken van haar leermeester eigen maakt, kan ze hem slechts imiteren. Als ze besluit om in de avonduren wat te gaan bijverdienen, beginnen het gebrek aan communicatie, de onzekere positie in de keuken en de innerlijk gevoerde gesprekken haar parten te spelen.
In haar roman De stille stad toont Threes Anna met poëtische en pijnlijke precisie hoe vissen sterven als je er het mes in zet, hoe snel het licht in hun ogen dooft zodra je ze uit het water tilt, hoe eenzaam iemand kan zijn tussen miljoenen anderen.
