In De verschrikkelijke kinderen van de nieuwe tijd ontwikkelt Peter Sloterdijk een opzienbarende kritiek op de vrijheidsdrang van de hedendaagse mens. In tegenstelling tot eerdere generaties breekt de mens vanaf de achttiende eeuw steeds weer opnieuw met zijn ouders. Iedereen moet zichzelf uitvinden, geen levenspad ligt vanaf de geboorte vast. In zekere zin zijn wij allemaal bastaarden geworden, schepsels zonder duidelijke genealogie. Sloterdijk schetst een meeslepend, maar diepzwart portret van de moderne mens.
‘Telkens wanneer de aandacht voor onterving en nieuwe start opvlamt, staan we op de bodem van de authentieke moderne tijd. Dynamiet, utopie, staking, familierecht, genetische manipulatie, drugs en popmuziek dienen de springstoffen te leveren waarmee het erfgoed van het zogeheten bestaande de lucht in wordt gejaagd.’ – De verschrikkelijke kinderen van de nieuwe tijd, p. 19
