Ik heb altijd een superheld willen zijn. Niet om de wereld te redden, of alle kinderen van Falasta, maar om mijn zusje te redden, toen haar verbeelding werd gestolen. Als je me vroeg wat voor superheld ik hoopte te worden, zou ik gezegd hebben een piepklein wezentje dat bacteriën en ziektekiemen uit kinderlichamen kon verjagen. Ik zou mezelf Robomicrobe noemen.
De vloek van Modderkluit begint als een ogenschijnlijk ‘gewoon’ verhaal van een jongetje. Maar wat volgt is…, ja…, wat is het eigenlijk? Een sprookje? Surrealisme? Sciencefiction? Het verhaal tart alle natuurwetten en doet een zwaar beroep op de verbeeldingskracht. Waar het over gaat is eigelijk niet samen te vatten. Maar bén je eenmaal begonnen met lezen, dan blijf je doorlezen in deze wonderlijke novelle.
