De zondagsvrouw doet de lezer zowel slikken als schaterlachen. Het is een indringend verhaal, maar door de heldere toon en knappe dialogen is dit geen zwaarmoedig egodocument. Zo passeren onder meer een zingende chirug, een trits leedparasieten, haar moeder tijdens een prachtig gesprek boven een pan soep, een oppervlakkige beursjongen die ze graag op zijn bek zou slaan en pijnlijke momenten als een eenzame inzinking op de keukenvloer en nachtmerries waarin Anna’s hoofd op barsten staat.
Anna Bouman schrijft scherp en onderhoudend. Ze spaart niets of niemand, en zeker niet zichzelf, als ze het heeft over de behandelingen van de tumor, de reacties in haar omgeving en haar eigen ontwikkeling. Ook het normale leven blijft, en juist dat vermogen om verder te kijken dan haar ziekte, maakt De zondagsvrouw zo boeiend.
