Droodle

Beeldend kunstenares Lieke neemt een aantal spatresten uit de bronsgieterij mee naar haar atelier en bewerkt ze een beetje om ze als aardige betaalbare decoratieve beeldjes via Instagram aan te bieden aan haar volgers. Een van deze 'droodles', zoals Lieke ze noemt, komt in het bezit van Don. Ofschoon een zeer nuchter persoon, is hij getroffen door de uitstraling en de toevallige figuratieve vorm. Het beeldje legt zo een verbinding met een levenservaring in een heel ver verleden. Hij geeft het een prominente plaats in zijn kamer en beschouwt het als zijn engelbewaarder. Tegelijkertijd echter behoudt hij de nodige scepsis en reserves ten aanzien van dergelijke ‘waarheden’. Toch krijgt het beeld geleidelijk een toenemende invloed op zijn gemoed. Tegen het einde lijkt hij alsnog tot een verzoening te komen met het idee van een engelbewaarder en het herkende stuk verleden in zijn beeld. Lijkt.
Het titelwoord ‘Droodle’ is in het boek dus een door beeldenares Lieke bedachte benaming voor op de vloer gespetterde resten brons, waarin alleen bij uiterst toeval figuren of beeltenissen te herkennen zijn. Het woord zelf lijkt ook al een toevallige combinatie van het Engelse ‘doodle’ en het Nederlands ‘droedel’. De betekenissen daarvan kun je opzoeken en mogelijk toepassen op het boek.