Madame Iris,
Ik had het kunnen weten. Ge schaatste te snel over het leven. Een flits, een schittering van het ijs, een opwaaiend kleed en ge waart weg.
Had ik het geweten... Maar nee, ik sta als een domme koe aan de deur van uw hotelkamer te wachten als de flikken opendoen. Vermoord, zeggen ze.
En natuurlijk hebben ze veel te rap de verkeerde gast te stekken. Dus zal Suzanne het weer zelf moeten doen, zeker. En ik heb het gedaan, Iris. Ik ben uw moordenaar gaan zoeken.
Ik heb gelogen en bedrogen. Ik heb ingebroken en een collega vergiftigd. Ik heb mijn best gedaan. Maar nu is het genoeg. Elke ochtend kam ik u verder uit mijn haar en ge zweeft met de schilfers mee het venster uit. Elke dag krimpt de zekerheid dat ik juist was en de politie niet en ik krimp mee tot ik weer pas in mijn leven. Het leven is goed geweest. Er t wat spanning in.. Maar het is voorbij. Ik moet u laten gaan, Iris. Het wordt tijd dat ik stop met dromen.
Suzanne Schoenaerts, een vriendin
