In 1896 werden in Athene de eerste moderne Olympische Spelen georganiseerd. Vijftien eeuwen eerder had de christelijke keizer Theodosius I de oude Spelen ter ere van Zeus verboden omdat ze onverenigbaar waren met het geloof in de ene ware God. De Olympische Spelen zijn nu 124 jaar oud. Van de in de negentiende eeuw door Soutsos, Zappas en Brookes gekoesterde idealen is weinig meer over. De band met Olympia is volledig verloren gegaan. Pierre de Coubertin sloeg een andere weg in. De geschiedenis van de moderne Spelen in telkens een andere stad laat vele misstappen zien: verkeerde opvattingen over amateurisme in de Oudheid, boycots, politieke uitsluitingen, propaganda van dictatoriale regimes, afgelastingen door oorlogen, omkopingen van IOC-leden door organisatiecomités van kandidaat-steden, ongebreidelde overschrijdingen van begrotingen, de invloed en macht van de commercie en een langdurige leegstand van dure stadions na afloop van de Spelen. Ze hebben het imago van de Spelen geen goed gedaan. Wordt het geen tijd om een einde te maken aan het systeem van iedere vier jaar Spelen in een andere stad? Fik Meijer betoogt in Droom of daad dat alleen een nieuw permanent Olympisch sportcentrum in Griekenland de Spelen voor de toekomst kan garanderen.
Classicus en oudhistoricus Fik Meijer (1942) werd bekend door zijn boeken over oude geschiedenis en het vroege christendom, waaronder de bestsellers Keizers sterven niet in bed, Gladiatoren, Macht zonder grenzen en Jezus en de vijfde evangelist.
