Het gedenken van de Tweede Wereldoorlog is belangrijk voor de Nederlandse identiteit. Hierbij is een bijzondere plaats weggelegd voor verhalen van ooggetuigen. Maar wat als zij er straks niet meer zijn? Kunnen wij onszelf een plaats geven in een verhaal dat niemand van ons zich kan herinneren? Liesbeth Hoeven denkt van wel. Zij brengt de verhaalcultuur na Auschwitz in beeld als een dynamisch proces. Centraal staan de counterstories van Art Spiegelman, Anne Frank, Charlotte Salomon en Jochen Gerz. 'Nooit meer Auschwitz' als inzet van het gedenken leidt tot de vertwijfelde vraag hoe de verhalen voor de vergetelheid kunnen worden behoed. Wie echter, zoals Liesbeth Hoeven, kijkt naar de wijze waarop de verhalen feitelijk worden verteld in gedachtenisplaatsen en herinneringskunst, ontdekt wat het betekent om het voortgaande leven vorm te geven vanuit een onherroepelijk verlies. Deze benadering geeft het debat over het gedenken een nieuwe impuls.
