De gedichten uit Hans Dekkers' debuutbundel Banjoman (2006) waren 'incantaties, incarnaties, zielsverhuizingen'. Ook de gedichten in Een uil in de zon roepen nieuwe en verloren werelden op: de verbeelding wekt tot leven wat verloren lijkt of wat nog niet bestaat. Dat gebeurt in lyrische en kleurrijke gedichten, maar soms ook verstilde, zoals in de haiku-achtige cyclus Mijn lichaam. De poëzie van Hans Dekkers is dicht op de huid geschreven.
