Essayist Cyrille Offermans (1945) zette zich aan een kritische analyse van het werk van Willem Elsschot. Herlezing bleek een proces van voortschrijdend inzicht. 'Elsschot zette mij op mijn nummer, hij liet van mijn kritische bedoelingen niets heel.' Deze Huis Clos uitgave is een verslag van een leerproces. Offermans leest en interpreteert het oeuvre tegen de achtergrond van de eigen leesgeschiedenis, de historie, de biografie en de secundaire literatuur. De conclusie 'het grootste deel van het werk is blijkbaar nog altijd springlevend' is hier geen cliché, maar wordt proefondervindelijk aangetoond op heldere, bijna lichtvoetige wijze: een aansporing om Elsschot weer opnieuw of anders te lezen.
