Mijn naam is Fatima, en ik ben bijna 10 jaar. Waarom mijn moeder mij zo genoemd heeft is een raadsel. Ik val met mijn rosse haren en sproeten bepaald uit de toon, en die andere Fatima uit de klas, de moslima met het hoofddoek, laat me links liggen.
Mijn leven staat op zijn kop. Het voelt alsof ik plots midden in een verhaal sta dat ik niet had mogen ontdekken, een donkere wereld vol geheimen en raadsels.
Misschien zou ik nooit alles weten, misschien zou ik nog jaren zoeken naar flarden waarheid. Maar ik wist ook dit: ik was niet meer dat meisje dat vastzat in het verleden. Er was een pad voor me, ergens, hoe vaag ook. En zolang ik bleef fietsen, bleef bewegen, zou ik mijn weg wel vinden.
Met een diepe ademhaling duwde ik steviger op de pedalen. De Lelietjes van Dalenstraat verdween achter de bocht, maar de herinneringen bleven. En dat was voorlopig genoeg.
