Het is een urban myth: de katholieke kerk telt nauwelijks nog gelovigen en heeft amper nog politieke en maatschappelijke invloed. En vooral: ze heeft geen geld meer. Al jaren propageren de bedienaars van de kerk zelf deze meelijwekkende allegorie van de katholieke kerk als oude man, onschuldig, zonder tanden, die zich tegen wil en dank door de staat moet laten onderhouden. Bij nader onderzoek blijkt van die stadslegende niets te kloppen. De oude man blijkt boven op een berg geld en goud te zitten.
Ondanks de vergrijzing en ontkerkelijking wentelt de katholieke eredienst zich nog steeds in rijkdom, attractief vastgoed, dure gronden en gorgelende spaarrekeningen, waarop vaak tientallen miljoenen euros wassen. Alleen zie
je ze niet.
De discretie van de kerk over haar centen is bewonderenswaardig. De rijkdom zit weg gemoffeld in een wirwar van bisschoppelijke paleizen, kerkelijke vzws, kerkfabrieken, religieuze orden, educatieve instellingen, offerschalen
en parochiezalen. In Het geld van de kerk gaan de koffers eindelijk open.
Ondanks de vergrijzing en ontkerkelijking wentelt de katholieke eredienst zich nog steeds in rijkdom, attractief vastgoed, dure gronden en gorgelende spaarrekeningen, waarop vaak tientallen miljoenen euros wassen. Alleen zie
je ze niet.
De discretie van de kerk over haar centen is bewonderenswaardig. De rijkdom zit weg gemoffeld in een wirwar van bisschoppelijke paleizen, kerkelijke vzws, kerkfabrieken, religieuze orden, educatieve instellingen, offerschalen
en parochiezalen. In Het geld van de kerk gaan de koffers eindelijk open.
